1) პირველი გზა - რაც ყველასათვის საერთოა, არის ადამიანში არსებული რელიგიურიგრძნობები, რომელიც ყველა ადამიანს გააჩნია და იგი გვაიძულებს და გვიბიძგებსდავიწყოთ რელიგიური ცხოვრება. ასეთ შემთხვევაში ადამიანი უერთდება იმ კონკრეტულგარემოში, ქვეყანაში, გაბატონებულ ძირითად რელიგიურ მიმდინარეობას, რომელიც არისტრადიციული და საუკუნოვანი. თუ მხოლოდ რელიგიური გრძნობების დაკმაყოფილებისდონეზე დარჩა მისი სულიერი ცხოვრება, იგი ამას ნებისმიერ რელიგიაში შეძლებს, მაგრამთუ მეტი მოუნდა, "აღეძრა მადა", ვერ მოისვენებს, სანამ ჭეშმარიტებას არ იპოვის და ესიქნება რელიგიური გრძნობების სწორად გამოყენების შედეგი.
2) რაც შეეხება მეორე გზას, აქაც ბევრი რამ არის საერთო. ეს ის გზაა, როდესაც ადამიანიმიდის ეკლესიაში განსაცდელის შედეგად. განსაცდელი ღმერთის ის საბოლოო იარაღია,რითიც ადამიანს "აიძულებს" მასთან მისვლას და მის გაცნობას... განსაცდელებში მყოფიადამიანის სასტარტო მდგომარეობა ძალიან საინტერესოა: იგი განიცდის თავის უძლურებას,არ ამყარებს იმედს საკუთარ თავზე, არამედ ღმერთზეა სრულად მინდობილი . თუგანსაცდელის გავლის შემდეგ ადამიანი შეინარჩუნებს ამ მდგომარეობას, შეიძლება ითქვას,რომ, განსაცდელმა გამოიღო ის ნაყოფი, რა მიზნითაც ქონდა მოვლენილი.
3) და მესამე შემთხვევა,რომელიც ინდივიდუალურია და ყველაში განსხვავებულადვითარდება: ეს არის მდგომარეობა,როდესაც ადამიანი ფილოსოფიის,კლასიკურილიტერატურისა თუ სხვა საბუნებისმეტყველო საგნების გაცნობის შემდეგ მიხვდება,რომარსებობს ცხოვრების იმაზე აღმატებული მიზანი და მოწოდება ვიდრე ეს მატერიალურიყოფაა. ადამიანი ხვდება, რომ არსება რომელსაც ასე სწყურია სიცოცხლე, შემეცნება დამუდმივი თვითრეალიზება, არ შეიძლება შემოიფარგლებოდეს მხოლოდ ამ ყოფითიცხოვრებით, რომელიც მარადიულობის განცდისა და გააზრების გარეშე აბსოლუტურადუაზროა მთელი თავისი სიკეთეებითა და ბედნიერი წამებით, ვინაიდან ყველაფერიწარმავალია, და საკუთრივ ამ წარმავლობის განცდა ამქვეყნად ბედნიერად მცხოვრებადამიანსაც კი მწუხარებას ანიჭებს, ვინაიდან ახსენებს მისი ბედნიერების დასასრულს...სწორედ ამგვარი ფიქრი და მიდგომა აიძულებს მას, ეძიოს სიცოცხლის ჭეშმარიტი საზრისიდა დანიშნულება... ამ ძიებას კი მრავალი ადამიანი მიუყვანია ღმერთამდე. ასეთიადამიანების რწმენა ძალიან ცოცხალია და ქმედითი. მათ ღმერთი იპოვეს ძიების შედეგადდა საკუთარი პიროვნული არჩევანით მიიღეს ის, რაც არის ყველაზე მყარი საფუძველირწმენის სიძლიერისა!
ავტორი : მიქაელ მთაწმინდელი.
2) რაც შეეხება მეორე გზას, აქაც ბევრი რამ არის საერთო. ეს ის გზაა, როდესაც ადამიანიმიდის ეკლესიაში განსაცდელის შედეგად. განსაცდელი ღმერთის ის საბოლოო იარაღია,რითიც ადამიანს "აიძულებს" მასთან მისვლას და მის გაცნობას... განსაცდელებში მყოფიადამიანის სასტარტო მდგომარეობა ძალიან საინტერესოა: იგი განიცდის თავის უძლურებას,არ ამყარებს იმედს საკუთარ თავზე, არამედ ღმერთზეა სრულად მინდობილი . თუგანსაცდელის გავლის შემდეგ ადამიანი შეინარჩუნებს ამ მდგომარეობას, შეიძლება ითქვას,რომ, განსაცდელმა გამოიღო ის ნაყოფი, რა მიზნითაც ქონდა მოვლენილი.
3) და მესამე შემთხვევა,რომელიც ინდივიდუალურია და ყველაში განსხვავებულადვითარდება: ეს არის მდგომარეობა,როდესაც ადამიანი ფილოსოფიის,კლასიკურილიტერატურისა თუ სხვა საბუნებისმეტყველო საგნების გაცნობის შემდეგ მიხვდება,რომარსებობს ცხოვრების იმაზე აღმატებული მიზანი და მოწოდება ვიდრე ეს მატერიალურიყოფაა. ადამიანი ხვდება, რომ არსება რომელსაც ასე სწყურია სიცოცხლე, შემეცნება დამუდმივი თვითრეალიზება, არ შეიძლება შემოიფარგლებოდეს მხოლოდ ამ ყოფითიცხოვრებით, რომელიც მარადიულობის განცდისა და გააზრების გარეშე აბსოლუტურადუაზროა მთელი თავისი სიკეთეებითა და ბედნიერი წამებით, ვინაიდან ყველაფერიწარმავალია, და საკუთრივ ამ წარმავლობის განცდა ამქვეყნად ბედნიერად მცხოვრებადამიანსაც კი მწუხარებას ანიჭებს, ვინაიდან ახსენებს მისი ბედნიერების დასასრულს...სწორედ ამგვარი ფიქრი და მიდგომა აიძულებს მას, ეძიოს სიცოცხლის ჭეშმარიტი საზრისიდა დანიშნულება... ამ ძიებას კი მრავალი ადამიანი მიუყვანია ღმერთამდე. ასეთიადამიანების რწმენა ძალიან ცოცხალია და ქმედითი. მათ ღმერთი იპოვეს ძიების შედეგადდა საკუთარი პიროვნული არჩევანით მიიღეს ის, რაც არის ყველაზე მყარი საფუძველირწმენის სიძლიერისა!
ავტორი : მიქაელ მთაწმინდელი.
Комментариев нет:
Отправить комментарий