დაბრუნება პირველ მადლთან .

როგორ დავანახოთ  ახალგაზრდა ადამიანებს , რა არის ჭეშმარიტი ცხოვრება , ანუ როგორ გავიგოთ თავად და როგორ დავანახოთ სხვას , რომ ჭეშმარიტი ცხოვრება - ეს არის ცხოვრება ქრისტეში , რომ ამაქვეყნიური სიამენი ცრუ და წარმავალია ?

ვისშიც ქრისტესმიერი სიყვარული აალდება , იგი გამოსცემს სიმხურვალეს და გარშემო ყველას ათბობს . და თუ ჩვენ ცივები ვართ , როგორც ყინული , თუ ჩვენს გულში არ არის ღვთაებრივი მადლის სიმხურვალე , ჩვენ ვერასოდეს შევძლებთ სხვათა გათბობას . ამიტომ  , ჩვენ უნდა ვიზრუნოთ იმაზე , რომ მოვიხვეჭოთ მადლი სულისა წმინდისა .  

ის ფაქტი, რომ ეკლესიის ცხოვრება დღეს   არის უღიმღამო  , სულის სიმხურვალის გარეშე აშკარაა და ამაში  ბევრი  ახალგაზრდებს ადანაშაულებს: ამბობენ, რომ ისინი აპათიურნი არიან, არ აქვთ სულიერი ცხოვრებისადმი გულმოდგინება.როგორია ის მდგომარეობა , რომელიც ყველა ჩვენთაგანისათვის არის ნაცნობი : ესაა პირველრიგში საცდურთა გამრავლება თვით საეკლესიო ცხოვრებაში , რომელიც არის კიდევაც მთავარი მიზეზი ახალგაზრდების გულგრილობისა ეკლესიური ცხოვრებისადმი  .

ჩვენ  ბავშვობაში ვინათლებით  და ამიტომ ამ საიდუმლოში შეგნებულად ვერ ვმონაწილეობთ - ჩვენ მას(ნათლობას) ჩვენი მშობლებისა და ნათლიების რწმენის საფუძველზე  ვიღებთ . ნათლობისას მიღებული   მადლი ახლადმონათლულის გულში ივანებს , იგი  ძლიერდება მირონცხებაში მიღებული სულიწმინდის ნიჭებით , ხოლო ზიარების საიდუმლოს  მეშვეობით თავად ქრისტეს უერთდება . და ეს დიდი და საშინელი ვალდებულებაა მშობლებისა და ნათლიებისა ,  ვინაიდან მათ უნდა ითანამშროლონ ამ ბავშვის გულში დანერგილ მადლთან , და გააკეთონ ისე , რომ ბავშვი ასაკის მატების საზომისამებრ ახერხდებეს მიღებული მადლის ათვისებას . თუმცა თქვენ კარგად მოგეხსენებათ , როგორ იზრდებიან დღეს ახალგაზრდები . ჯერ კიდევ ქრისტიანულად წოდებულ რამდენ ოჯახში შეგვიძლია შევხვდეთ სულიერ ატმოსფეროს? ... ძალიან ცოტაში .   და რამდენი მშობელი თანამუშაკობს ბავშის გულში დანერგულ მადლთან ,  რომ დაეხმარონ  უკვე  ყრმობის ასაკს მიღწეულთ , რათა მათ შეძლონ იმ მადლის ამოქმედება და განცდა , რომელიც მათსავე  შიგნით სახლობს ნათლობის მეშვეობით ? ძალიან ცოტა...

ამიტომაც ყრმები ხდებიან რა მოზარდები , არ აქვთ არანაირი თვითშეგნება და გაცნობიერებული დამოკიდებულება ქრისტიანული ცხოვრებისადმი , იმ ახალი ცხოვრებისადმი,რომელიც მათშია დანერგული . ასე ხშირად ხდება ხოლმე და ამ დროს ღვთის მადლი გარდან იწყებს მოქმედებას . მადლი , რომელიც ნათლობისას იქნა მიღებული , ადამიანის ( ჩვილის , ყრმის, მოზარდის) გულში ინერგება , და როგორც გახურებული  ნახშირი თავის ფერლში დაფარული კვლავაც გამოსცემს გარკვეულ სითბოს , თუმცა  სრული აალებისათვის საჭიროებს გარედან ჰაერის დაბერვას , ასევე იმისათვის , რომ გულში დანერგილი მადლის ნახშირი აალდეს , უფალი გარედან მონაბერი მადლის მეშვებით ცდილობს გააღვივოს ნათლობისას მიღებული მადლის ნაპერწკალი ( რომელიც სრულყოფილია მისი ბუნებით  და ქრისტეს მცნებებით ცხოვრების თანაზომიერად რეალიზდება ადამიანში მ.მ) .

 ასე , რომ ეს ღვთის სამართალიანი განაჩენია  , რამეთუ მშობლებს ყავთ ისეთი შვილები , როგორებადაც  მათ ისინი  აღზარდეს , ანუ  აწინდელი აღალგაზრდობა თავის თავში წარმოადგენს მშობელთა განდგომილების ერთგვარ ნაყოფს . მაგრამ მიუხედავად იმ სიმართლისა , რომ  მათ აქვთ ამგვარი ნაკლულევანება , რომ  მათი უმეტესობა ჩვილობის ასაკიდან არ იზრდებოდა  მადლთან ცხოცალ კავშირში , ქრისტე არ ჩაგრავს მათ და არ ტოვებს ზრუნვის გარეშე . ,, ვისაც ბევრი მიეცა, ბევრი მოეთხოვება, და ვისაც მეტი მიენდო, მეტი მოეკითხება.“(ლუკ.21;48)  ღმერთს უყვარს ისინი და ზრუნავს მათზე , მაგრამ მათ მოუწევთ ყოველთვის , შესაძლოა მთელი ცხოვრებაც კი  - ებრძოლონ იმ მანკიერებებს და ჩვევებს , რომელებიც არასწორი აღზრდის პროცესში ჩამოუყალიბდათ .

მამაო დღეს არიან ისეთი ადამიანები , რომლებიც ამტკიცებენ რომ ისინი მორწმუნეები არიან , მაგრამ ამბობენ , რომ მათ თავიანთი რწმენა აქვთ ( ანუ ღმერთი გულში ყავთ მ.მ) , რომ ეკლესიაში სიარული არ არის საჭირო , რომ ისინი სახლში ლოცვულობენ. რა შეგვიძლია ჩვენ მათ ამასთან დაკავშირებით ვუპასუხოთ ?

ჩვენ შეგვიძლია მათ ვუთხრათ , რომ თუ მათ რწმენას შეუძლია მათი ცხონება  , მაშ დაე დაკმაყოფილდნენ ამგვარი ,,საკუთარი" რწმენით ,  ჩვენ კი გვწამს , რომ გვაცხონებს არა საკუთარი არამედ ღვთის რწმენა . დ ის , რომ თითოეული მათგანი ქმნის თავის საკუთარ ეკლესიას, თავის რწმენას და თუ ამით ის კმაყოფილდება და გრძნობს , რომ ამითი ის გადარჩება , დაე გადარჩეს, ძალიან კარგი ! ჩვენ კი ვეცადოთ ღვთის რწმენით ცხოვრება.

 ჩვენი რელიგია ( სარწმუნოება) ღვთივგამოცხადებულია , ის არ არის ადამიანური წარმოშობის . ადამიანებს შეუძლიათ ქონდეთ თავიანთი რწმენა , ეს სიმართლეა ,მაგრამ ეს არაფერზე არ მეტყველებს . ეს მათი ,,პირადი რწმენა " ვერ არის შემძებელი მათი გადარჩენისა (ცხონებისა მ.მ) . წმ. მოციქულო იაკობი ამბობს : ,,  მიჩვენე შენი რწმენა საქმის გარეშე "( იაკობ. 2,18)

ასე , რომ ჩვენი რწმენა უნდა იყოს იმგვარი , როგორადაც ღვთისაგან განგვცხადა , და არა ისეთი, როგორსაც ჩვენ წარმოვიდგენთ ან ვქმნით . ჩვენ არ უნდა გვქონდეს ,,პირადი" მრწამსი , ჩვენ უნდა გვქონდეს ეკლეიური რწმენა , რწმენა ღვთისა, ვინაიდან ეკლესიისადმი  რწმენა იგივეობრივია ღვთის რწმენისა .

შესაძლებელია თუ არა სულიერი ცხოვრება წარიმართოს სულიერი მოძღვრის ( წინამძღვრის ) გარეშე ? და როგორ ვიპოვოთ მოძღვარი თუ ის ჯერ არ გვყავს ?

ჩვენ არ შეგვიძლია სულიერი ცხოვრების წარმართვა ეკლესიაში მოძღვრის ( წინამძღვრის) გარეშე . თქვენ იცით , რომ პირველი ქრისტიანები , როგორც წერილი ამბობს ,, იყვნეს განკრძალულ მოძღურებასა მას მოციქულთასა" ( საქმე. 2 ; 42) ეს არის უპირველესი საქმე .  როგორ ვიპოვოთ მოძღვარი ? ვფიქრობ არ არსებობს ისეთი ადამიანი , რომელსაც გულწრფელად სურს მისი ნახვა და ამას ვერ ახერხებს . ღვთის სიყვარული ადამინისადმი იმდენად დიდია , რომ ადამიანი ერთი ნაბიჯის გადადგმასაც ვერ ასწრებს , რომ უფალი მისკენ ათას ნაბიჯს დგამს .  ეს აღთქმაა , ვინაიდან უფალმა ბრძანა : ,, ეძიებდეთ და ჰპოვებდეთ" (მათ: 7;7)  და ამგვარად ,  ის ვისაც სურს იპოვის მოძღვარი ,  საჭიროა გულწრფელად ეძიოს იგი და ილოცოს სარწმუნოებით და აუცილებლად იპოვის მას .

თქვენ შეგიძლიათ გვითხრათ ,  თუ რა მთავარი საცდურები და წინააღმდეგობები არსებობს ახალგაზრდა ადამიანის წინაშე , ქრისტესაკენ მიმავალ გზაზე ?

არ ვიცი მთავარი წინააღმდეგობა არის თუ არა ის რასაც ეხლა ვიტყვი .  წმ. თეოფანე დაყუდებული ამბობს , რომ  ახალგაზრდა ადამიანისათვის თვისობრივია  სურვილი იმისა  , რომ მოახდინოს შთაბეჭდილება , ასევე თვისობრივია ცოდნის წყურვილი  და სურვილი სოციალიზაციისა , კომუნიკაციისა . ამ სწრაფვებს , რომლთაც ბუნებრივი საფუძველი და წარმომავლობა გააჩნიათ შესაძლოა  მოზარდების (ახალგაზრდების)  დიდი ცდუნების მიზეზად იქცეს  . სურვილი შთაბეჭდილების მოხდენისა და ცოდნის შეძენისა ახალგაზრდა ადამიანში , რომელიც ქრისტეს მიეახლება ,შესაძლოა ტრანსფორმირდეს  ასე ვთქვათ , როგორც ბუნებრივი მოშურნეობა . წმ. პავლე მოციქულიუ ებრაელთა და რომაელთა მიმართ ეპისტოლეში ებრაელებზე ასე ამბობს : ,,1. ძმანო, კეთილმოსურნეობა ჩემი გულისა და ჩემი ვედრება ღვთის მიმართ ისრაელის ხსნისათვის არის.2. ვუმოწმებ მათ, რომ აქვთ საღმრთო შური, მაგრამ უცოდნელად.3. ვინაიდან, რაკი არ იცოდნენ სიმართლე ღვთისა და თავიანთი სიმართლის დამტკიცებას ცდილობდნენ, ღვთის სიმართლეს არ დაემორჩილნენ." ( რომ : 10 , 1  - ებრ .6)

ახალგაზრდებმა შესაძლოა დაიწყონ ქრისტიანული ცხოვრება დიდი ენთუზიაზმით , მოშურნეობით , გულმხურვალებით რაც თვისობრივია ამ ასაკისათვის , მაგრამ მოქმედებენ რა ამგვარი მშვინვიერი აღტყინებით შესაძლოა ისინი დიდ ცდუნებასა და შეცდომებში ჩავარდნენ . მამა რომან (ბრაგა) ყვება : მეორე მსოფლიო ომის დასრულების შემდეგ , ბნელ და არეულ დროში , როდესაც ახალგაზრდები ვიყავით , თანაკურსელები ფიქრობდნენ , რომ საუნივერსიტეტო ცხოვრება საჭიროებს ქრისტიანულ სულით  განახლებას და ცდილობდნენ  რაიმე ეღონათ  ამისათვის და მოხდა ისე , რომ  შეადგინეს გეგმა ,  ჩამოაყალიბეს გარკვეული ასოციაცია  და გაემართნენ  მამა სანდუ ტუდორისკენ ანტიმის მონასტერში (რუმინეთი) . , მაგრამ მამაო  ძალიან მკაცრი იყო მათ მიმართ და ამგვარად უპასუხა :  ,, თქვენ გარდა ენთუზიაზმისა რამე გაგაჩნიათ ? მოშურნეობა გაქვთ , ენთუზიაზმი გაქვთ ,მაგრამ გარდა ამისა  სხვა რამ გაგაჩნიათ ?"

ენთუზიაზმი თვისობრივია ახალგაზრდობისათვის  , თუმცა მხოლოდ ეს არ არის საკმარისი  .  თუ ახალგაზრდებს ამასთან ერთად არ აქვთ განსჯითი მორჩილება   და ისინი მხოლოდ ენთუზიაზმით იმართებიან , მაშინ არის იმის დიდი საფრთხე , რომ ძალიან დიდ ცდომილებებში ჩავარდნენ ისინი .

მე ვიტყოდი , რომ დღევანდელ დღეს სერიოზული ცდუნებები და განსაცდელები იმ  სულიერი აღზრდის არარსებობიდან გამომდინარეობენ , რომელზეც ზემოთ გვქონდა საუბარი . ახალგაზრდა ადამიანები ბავშვობიდან არ იზრდებოდნენ სულიერ ატმოსფეროში , მათ ოჯახებში არ იყო ღრმა ეკლესიური ცხოვრება , რომელიც კეთილსურნელოვან სულიერ გარემოს ქმნის , ამიტომ ძალიან ადვილია მათი დეზორიენტირება .  და ახალგაზრდული  ბუნებრივი გულმოდგინების ამოქმედებით , ანუ ენთუზიამით  ( არის კიდევ ერთი თვისობრივი რამ ახალგაზრდებში - ესაა მიდრეკლება მეოცნებეობისაკენ და გარკვეული საგნებისა და მოცემულობების აბსოლუტიზირებისაკენ) წარმოიქმნება საცდური , რომელსაც მეფსალმუნის სიტყვვები ასე აღწერს :   : ,, ( პირველნი) ესენი ეტლებითა და (მეორენი) ესენი ჰუნებითა "( ფსალ . 19 . 8) - იქებენ თავს  , მესამენი კი სულიერი მოძღვრებით .

და ასე იწყება ფორმირება ეკლესიებისა და საკრებულოებისა და ხდება იგივე რაც მოხდა კორინთელების შემთხვევაში , რომლებსაც წმ. მოციქული პავლე საყვედურობდა მათ შორის გაჩენილი კამათისათვის და დავი-დარაბისთვის , ვინაიდან ისინი ამბობდნენ : ,, მე აპოლოსი ვარ , მე პავლესი , მე კეფასი , მე ქრისტესი " და მოციქული ამხელს მათ : ნუთუ გაიყო ქრისტე ? ნუთუ პავლე ეცვა თქვენთვის ჯვარს ? თუ პავლეს სახელით მიიღეთ ნათლისღება ? ( 1 .კორ. 1 , 13) და უმოწმებს მათ ,  რომ  დაცემული ბუნება იმორჩილებს მათ და ბოროტი ხუმრობით ეხუმრება . და აი რას ამბობს შემდეგ მოიქული : ,,21. მაშ, ნურავინ იქადის კაცთა შორის, რადგანაც ყველაფერი თქვენია:22. პავლე თუ აპოლოსი, კეფა თუ ქვეყანა, სიცოცხლე თუ სიკვდილი, აწმყო თუ მომავალი, თქვენია ყოველი.23. ხოლო თქვენ ქრისტესნი ხართ, ქრისტე კი - ღვთისა."( 1.კორ.3)

კიდევ ერთი განსაცდელი ქრისტეს მიახლოებული ახალგარდა ადამიანებისა არის  ამაქვეყნის სული , სული ყოვლისშთანმთქმელი და  ყველგან შემღწევი , რომელთანაც მათ მოუწევთ ბევრი და ძალიან ძლიერი  ბრძოლა . ამიტომ შევაგონებ თითოეულ მათგანს , რომ მარადის ისწრაფვოს აღსარებისაკენ და თუ ილოცებენ აღსარების წინ , რომ უფალმა მათ მოძრვარს მიმადლოს მაცხოვნებელი სიტყვა , მოძღვარი  აუცილებლად ეტყვის ყოველ ადამიანს იმას, რაც მათ სჭირდებათ .

მამაო როგორ დავიცვათ თავი ცრუ მოშურნეობისაგან და მოჩვენებითი ღვთისნიერებისაგან ?

საკუთარი თავი ჩვენში არსებული ნაყოფებით  უნდა შევამოწმოთ . რამეთუ არის ისეთი ნაყოფები მოშურნეობისა , რომელსაც წმ. ისააკ ასური უგონო , განსჯას მოკლებულ მოშურნეობის ნაყოფს უწოდებს , რომელიც თვლის რომ ღვთის გამო გულმოდგინებს ,მაგრამ არ აქვს სულიწმინდის ნაყოფები, რაც არის : მშვიდობა ,  სიყვარული , სიკეთე , სიწმინდე , თავშეკავება და სხვა . ამგვარად მუდამ არსებული ნაყოფებით უნდა შევამოწმოთ ჩვენი თავი , თუ რა სახის გულმოდგინება გვაქვს ჩვენ .  თუ ჩვენს მოშურნეობას არ აქვს სულის ნაყოფები ,  ესეიგი ეს არ არის სულიერი გულმოდგინება..

შეიძლება , რომ ჩვენი მოშურნეობა სიამაყიდან იყოს ნასაზრდოვები ?

უმეტეს შეთხვევაში ის ნამდვილად იბადება სიამაყიდან და ეს ყველაზე მეტად მოყვასის მიმართ უსიყვარულობასა და განკითხვაში ვლინდება . ამ შემთხვევაში კი შეგვიძლია ვიყოთ იმაში დარწმუნებულნი , რომ ეს ნამდვილად სიამაყიდან მოდის რაც ყველაზე საშინელი შემთხვევაა სულიერ ცხოვრებაში . ხოლო როდესაც ეს გამომდინარეობს უბრალო უცოდინრობიდან , მაშინ ეს არ არის დამღუპველი ,მაგრამ როდესაც სიამაყიდან, ძალიან ღრმა ცდომილებაში შეიძლება შეიყვანოს ადამიანი და დაღუპოს .  ვინაიდან ამგვარი სიამაყიდან შობილი მოშურნეობა შეპყრობილს ხდის  ადამიანს და ეს უკანასკნელი  როგორც წესი საკუთარი გამოსწორებისათვის არავისაგან იღებს შეგონებას . მეტიც, ვიტყოდი, რომ თავად უფალს მისი ყოვლისშემძლეობითა და სიყვარულით არ ძალუძს გამოასწოროს ასეთი ადამიანი, რადგან იგი აღარავისაგან არ იღებს რჩევასა და დარიგებას , თავის თავს თვითკმარად თვლის , რამდენადაც მისსავე თავზე აქვს მოწმობა , მოწმობა ,,მართალი ცხოვრებისა", რომელიც გამოიხატება ცრუ მოშურნეობაში, ხოლო ამ სიცრუეს იგი სიმართლედ იღებს .

მამაო  როგორ მოვექცეთ სულიწმინდის მოქმედების ქვეშ, რათა მოვიხვეჭოთ გულის შემუსრვილება ? რა ნიშნებით შეგვიძლია ამოვიცნოთ გულის შემუსვრა ?

,,რადგან ღმერთია ის, ვინც ბადებს თქვენში ნდომასაც და ქმედებასაც თავისი კეთილნებელობით." ( ფილიპ .2 ; 13) გულის შემუსრვილების მოხვეჭა, ასე ვიტყოდი დამოკიდებულია არა იმდენად ჩვენზე, რამდენადაც უფლის ნებაზე . პირველად ის იწყებს ჩვენს ძიებას და ამ ძიებას უერთდება ადამიანი მაშინ, როდესაც საკუთარ სულში აღმოაჩენს სრაწფვას მისი მომწოდებელისაკენ, მისი მაძიებელისაკენ . და ამაზე მე ვიტყოდი , რომ მან უკვე განიცადა გარკვეული ხარისხით გულის შემუსრვა. თუმცა ჩვენი პრობლემა  არ არის ის , თუ როგორ მოვიხვეჭოთ გულის შემუსრვილება , ვინაიდან ეს როგორც ვთქვით ღვთის საქმეა . ვფიქრობ თითქმის ყველა თქვენთაგანს აქვს გამოცდილება გულის დამდაბლებისა და შემუსვრისა, რადგან სხვა შემთხვევაში თქვენ უბრალოდ არ იქნებოდით ეკლესიის წევრები..

თქვენ ხომ ხედავთ ( ვფიქრობ ყველასთან ასე ხდება) : როდესაც პირველად გუმხურვალებით მიეახლეთ ეკლესიას , ვფიქრობ ყველაფერი ადვილად გამოგდიოდათ ,  ლოცვას სახლშიც და ტაძარშიც ადვილად და სიხარულით აღასრულებდით , თქვენ სიხარულის და სინათლის ატმოსფეროში იყავით გახვეულნი . სწორედ ასე ხდება, როდესაც ღვთის მადლი მოუწოდებს ადამიანს .

თუმცა  ჩვენ არ ვრჩებით ურყევნი ამ მადლისმიერ მდგომარეობაში და ამაშია ჩვენი პრობლემა . ამიტომ ღირს თითოეულმა ჩვენთაგანმა კითხოს საკუთარ თავს : ,,რა გავაკეთე მე ? სად დავკარგე პირველი მადლი ? რითი ჩავანაცვლე ? " ამიტომ, სანამ ჩვენ არ შევიგნებთ იმას, თუ რომელი კარიდან გამოვედით იმ მადლისმიერი მდგომარეობიდან, რომელშიც ვიყავით სულიერი ცხოვრების დასაწყის ეტაპზე , რათა სინანულის გზით დავბრუნდეთ იქ , მანამდე ვერ შევძლებთ ,,პირველ მადლთან" დაბრუნებას .

ამგვარად , ჩვენი პრობლემა არ მდგომარეობს იმაში , თუ როგორ მივაღწიოთ გულის შემუსრვილებას -  ეს ღვთის საქმეა. ღმერთი თავად არის ჩვენი მაძიებელი და მომწოდებელი . ჩვენი პრობლემა არის იმაშია ,თუ როგორ შევინარჩუნოთ და გავაღვივოთ ის , რასაც ღმერთი გვაძლევს . თუ ჩვენ ოდესღაც , ერთხელ მაინც მივიღეთ რაღაც და დღეს მას ვეღარ ვგრძნობთ და განვიცდით , ეს არის იმის ნიშანი ,  რომ ჩვენ ვსაჭიროებთ გულწრფელ , წმინდა და ნამდვილ სინანულს .

წყარო :  http://www.pravoslavie.ru/104729.html 

ინტერვიუ პროტოსინგელოს არსენი მუსკალაუსთან ( რუმინეთი )

თარგმანოს ავტორი :  მიქაელ მთაწმინდელი . 

ღვთაებრივი იკონომია და საიდუმლოს ქმედითობა

ეკლესიის საიდუმლოებებს იმისათვის გააჩნიათ ხილული სახე, რომ  ქრისტიანებმა,  რამდენადაც ეს შესაძლებელია ამქვეყნიურ ცხოვრებაში, შეძლონ,  მთელი სისავსით განიცადონ საღვთო მადლის მოქმედება, რომელიც აკურთხებს და განსწმედს კაცის  სულსა და ხორცს. წინამდებარე  სტატიაში ავტორი მსჯელობს საიდუმლოს ნამდვილობასა და ქმედითობას შორის არსებულ კავშირზე საიდუმლოთა აღსრულების მეშვეობით, სულიწმინდის მადლის მოქმედებაზე, ასევე ადამიანის მხრიდან მადლის მიღების შესაძლებლობაზეც.

ადამიანის გადარჩენა (ცხონება) შეუძლებელია ეკლესიაში ცხოვრების გარეშე, ხოლო ეს უკანასკნელი უშუალო და უმჭიდროეს კავშირშია  საიდუმლოში  მონაწილეობასთან. პირველ რიგში  ევქარისტიის (ზიარების) საიდუმლოში,  რომელიც მეტაფიზიკურ კონტექსტში შეიძლება გაიგივებულ იქნეს საკუთრივ ეკლესიასთან. ,,მიიღეთ და ჭამეთ: ესე არს ხორცი ჩემი "(მათ . 26:26),''   სხეული მისი, რომელიც ეკლესიაა " (კოლ. 1:24)

ამასთან ერთად, მტკიცება იმისა , რომ ეკლესიური ცხოვრება და საიდუმლოებებში მონაწილეობა ,,ავტომატურად’’ ადამიანს ცხონებას ანიჭებს, შეუძლებელია.  გამომდინარე აქედან, საჭიროა ითქვას, რომ  ცხოვრება ეკლესიაში - აუცილებელი  პირობაა ცხონებისათვის, მაგრამ არასაკმარისი. ხოლო თავის მხრივ მტკიცება იმისა, რომ ცხონებისათვის  ეკლესიური ცხოვრების არასაკმარისობის მიზეზი თავად ეკლესიაა, რომელიც ,,წმინდაა და უბიწო’’ (ეფეს . 5:27)  - ძალიან დიდი კადნიერება და შეცდომა იქნებოდა.

ზოგიერთი ადამიანის რელიგიურ ცნობიერებაში, ეკლესიის სიწმინდე და უბიწოება ხშირად გაიგივებულია ერთი რომელიმე ქრისტიანის პირად ცხოვრებასთან ან ისეთ (არასასიამოვნო) ფაქტთან, რომელსაც შესაძლოა ადგილი ჰქონდეს ქრისტიანის პირად ცხოვრებაში. ამგვარი არასწორი მსჯელობისას წარმოიქმნება დისონანსი, რომელიც განსაკუთრებულად მაშინ ძლიერდება, როდესაც ეკლესიური ადამიანების ცხოვრება აშკარად ემიჯნება ღვთის მცნებებს. ეკლესიის სიწმინდე და უბიწოება გამომდინარეობს არა იმ ადამიანების ცხოვრების წესიდან, რომლებიც ეკლესიაში შედიან, არამედ თავად ეკლესიის ღვთაებრივი ბუნებიდან. ,,5. მე ვარ ვაზი, ხოლო თქვენ ლერწები ხართ, ვინც ჩემში რჩება, ხოლო მე მასში, დიდძალი ნაყოფი გამოაქვს; ვინაიდან უჩემოდ არაფრის ქმნა არ შეგიძლიათ. 6. ვინც არ დარჩება ჩემში, ლერწამივით გადაიგდება და გახმება; შემდეგ კი აგროვებენ, ცეცხლში ყრიან და იწვის.''   (იოანე .15)

თვით ხილული ფორმალური მხარე  ადამიანის ეკლესიურობისა (ღვთისმსახურებაზე ყოფნა, საიდუმლოებებში მონაწილეობა და  თვით სასულიერი ხარისხის ქონაც კი) კიდევ არ ნიშნავს ადამიანის (ლერწის)  კავშირს ქრისტესთან (ვაზთან). ამ უკანასკნელი თეზისის ნათელ დადასტურებად შეგვიძლია აღსარების ლოცვა (რომელიც აღმსარებელზე იკითხება) მივიჩნიოთ, სადაც წერია: ,,მიიღე და შეაერთე მონანული ესე უფალო ჩვენო იესო ქრისტე წმინდასა შენსა ეკლესიასა" [1]. ამგვარად, ის ფაქტი, რომ ცოდვიანი ცხოვრება ადამიანს განაშორებს ქრისტეს სხეულს, ღრმად არის ჩაბეჭდილი საეკლესიო თვითშეგნებაში, თვით საიდუმლოთა დონეზეც კი. ხაზგასასმელია ისიც, რომ ჩვენს მიერ მოყვანილი ,,აღსარების ლოცვები" ეხება ყველა ქრისტიანს, განურჩევლად სულიერი მდგომარეობისა, სამღვდელო ხარისხისა თუ სხვა რამ წოდებისა და ა.შ

ჩვენ ნელ-ნელა მივდივართ  საიდუმლოს ქმედითობასა და ნამდვილობას შორის არსებულ განსხვავების გაგების აუცილებლობასთან. საიდუმლოს ქმედითობაში  აუცილებელია იგულისხმებოდეს მისი  სწორად აღსრულება, ხოლო საიდუმლოს სინამდვილეში - მისი მადლისმიერი მოქმედება კონკრეტულ ადამიანზე - ეკლესიის წევრზე. რომელი კრიტერიუმებით შეიძლება განისაზღვროს  საიდუმლოს ქმედითობა და ნამდვილობა?

მსჯელობს რა საეკლესიო საიდუმლოს ქმედითობაზე დეკანოზი სერგი ბულგაკოვი, წერს შემდეგს: ,,ეკლესიას  ჭეშმარიტად  ქმედითი საიდუმლოებები  აქვს, რაც არის მისი სინამდვილის ერთ-ერთი ნიშანი. ეს ქმედითობა უკავშირდება ეკლესიაში სამოციქულო ხელდასხმის მემკვიდრეობას, იერარქიულობასა და ჭეშმარიტი სწავლების შეურყვნელად დაცვას. საიდუმლოებებში ერთობლივი მონაწილეობა, ანუ ცნობა ერთმანეთის საიდუმლოებებისა არის კიდეც უმთავრესი საფუძველი საეკლესიო ერთობისა" (2), მაგრამ როგორც უკვე ვთქვით, ადამიანის საიდუმლოში მონაწილეობა მიუხედავად იმისა, რომ იგი (საიდუმლო) აღსრულებულია სამოციქულო ხელდასხმის მქონე  მემკვიდრის  (ეპისკოპოსის, მღვდლის) მიერ, ჯერ კიდევ არ იძლევა იმის გარანტიას, რომ მასში მონაწილე ადამიანს იგი საცხონებლად შეექმნება.

საიდუმლო  ,,იმთავითვე ნამდვილია მისი მიმღებისათვის, მაგრამ ჯერ კიდევ არ არის ქმედითი და განწმედელი (მაკურთხეველი).  მასში მონაწილეობა მხოლოდ საწინდარია, თესლია მომავალი განმღმრთობისა, პოტენციური ,,სახეა“ ქრისტეს მომავალი დიდებისა, მაგრამ არანაირად არ არის საკუთრივ  უკვე  დიდება  და არც თავისთავადი საწყისი მისი (ამ დიდების) აღსრულებისა: ეს არის შესაძლებლობა და არა უკვე ნაყოფი (ან მოცემულობა). (3) ამგვარად,  კრიტერიუმები, რომელნიც მამა სერგის მიერ არის შემოთავაზებული, ანუ არსებობა საეკლესიო იერარქიისა მოციქულეობრივი ხელდასხმის მემკვიდრეობით, დაცვა და შენახვა ჭეშმარიტი სწავლებისა (მართლმადიდებლობისა)  და  საიდუმლოებებში მონაწილეობა, არის კრიტერიუმი საიდუმლოს ნამდვილობის და არა მისი ქმედითობისა.  ეს კრიტერიუმები მიესადაგება როგორც ცალკეულ საკრებულოს, ასევე ცალკეულ ადგილობრივ ეკლესიებს.  წესი სამოციქულო მემკვიდრეობის განსაზღვრისა და საიდუმლოებებში მონაწილეობა რეგლამენტირდება  ეკლესიის კრებსითი აზრით, რომელიც ეფუძნება (უნდა ეფუძნებოდეს) მოციქულთა და საეკლესიო კრებათა დადგენილებებს.

სხვა სიტყვებით , საიდუმლოებასთან მიმართებაში შეიძლება ითქვას ,  რომ ნამდვილობა - აუცილებელია ,  მაგრამ არასაკმარისი პირობაა მისი (საიდუმლოს მ.მ) ქმედითობისათვის . ამიტომ იწვევს დეკანოზ სერგი ბულგაკოვის კომენტარი გაუგებრობას : ,, მართლმადიდებელი ელკესია  არ უარყოფს  რომაულ-კათოლიკურ ეკლესიაში საიდუმლოს ნამდვილობას , რამეთუ მათთან  უდავოდ ნარჩუნდება იერარქიის სამოციქულო მემკვიდრეობა , მაგრამ ვინაიდან მათი აღმსარებლობა ცდომილების მატარებელია , ეს თავის მხრივ   საიდუმლოებებში მათთან ერთად პირდაპირ მონაწილეობისა წინაღობას ქმნის [4] როგორც ჩვენ ვხედავთ , მამა სერგის მიერ შემოთავაზებბული კრიტერიუმებიდან , რომაულ-კათოლიკურ ეკლესიასთან მიმართებაში აქტუალური მხოლოდ სამოციქულო ხელდასხმის მემკვიდრეობითობაა . იმ პირობების შეუსრულებლობა , რომლებიც  საიდუმლოს ნამდვილობის განმსაზღვრელნი არიან , თავისთავად უადგილოს ხდის საუბარს მის ქმედითობაზე . ეს აქტუალურია თვით ისეთ  რელიგიურ საზოგადოებასთან მიმართებაშიც კი , რომელნიც ერთიანი, წმინდა, სამოციქულო საყოველთაო ეკლესიასთან ევქარისტიული კავშირის მიღმა იმყოფებიან .   .  

მაშ, რა კრიტერიუმებით არის აუცილებელი ხელმძღვანელობა, ადამიანისადმი ეკლესიის საიდუმლოს ქმედითობის განსაზღვრისათვის? ,,ასეთი ადამიანის ღვთისადმი გულწრფელად  მიმართვისას (მიქცევისას), საიდუმლოში მონიჭებული მადლის ჩანასახი (თესლი) გარდაიქმნება ჭეშმარიტ ,,მსგავსებად" და ამრიგად, მადლი საიდუმლოისა აღარ ,,თვლემს" ადამიანში, არამედ ჭეშმარიტად მოქმედებს და მას ქრისტეს მსგავსს ხდის (ქრისტესთან ერთობაში ყოფნის ძალით მ.მ).  მხოლოდ ასეთ შემთხვევაში ხდება ადამიანისათვის საეკლესიო საიდუმლო ქმედითი, ანუ მაცხოვნებელი. [5] საიდუმლოს ქმედითობის განსაზღვრისათვის სწორედ ამგვარი მიდგომა და თვალსაზრისია  თვისობრივი ეკლესიური ცნობიერებისათვის. ,,და როდესაც შენს გულში არსებულ შემწეობას შენიშნავ, სარწმუნოდ უწყოდე, რომ არა შენს მიღმა მყოფმა მადლმა მოგიხილა, არამედ ნათლისღებისას მიღებული მადლი ამოქმედდა იმ საზომით, რა ზომითაც შენ მოიძულე (ცოდვილი) გულისთქმა და უკუაქციე იგი" (ნათლობისას).[6] (მადლის ამგვარ დანერგვაზე ადამიანის გულში წერს  წმინდა დიადოქოს ფოტიკელი, რომელიც  ამბობს შემდეგს: ნათლისღებითი მადლის გულში შთამკვიდრების შედეგად სატანა განიდევნება გულის სიღრმეებიდან, რომელიც შემდგომ უკვე სხეულში ივანებს და მისი სისუსტის გამო იქიდან ებრძვის სულს, რათა გონება დაატყვევოს ხორციელი ვნებებით. მ.მ).

შეიძლება კი რაციონალურად მიუდგე და განსაზღვრო ის შემთხვევები, როდესაც ,,გულში მადლი მოიხილავს ადამიანს"?,  რა თქმა უნდა, არა. რადგან მხოლოდ ღმერთმა უწყის ადამიანის გულის სიღრმენი და საიდუმლონი. (იერემია. 17:10) . თვით ჩვენთვისაც კი, ჩვენი გულის მოძრაობანი საიდუმლო რჩება, რისთვისაც  ჩვენ წმ. მარდარის სიტყვებით ვლოცულობთ: ,,მეუფეო, ღმერთო მამაო, ყოვლისამპყრობელო, უფალო ძეო, მხოლოდშობილო იესო ქრისტე და წმიდაო სულო, ერთო ღვთაებაო, ერთო ძალო, შემიწყალე მე, ცოდვილი, და რომლითაცა მსჯავრითა უწყი, მაცხოვნე მე, უღირსი მონაჲ შენი; რამეთუ კურთხეულ ხარ შენ საუკუნითგან უკუნისამდე, ამინ." [7] სწორედ ამიტომ, უშუალოდ ზიარების მიღების წინ, მას მერე რა ზედმიწევნით ,,მოვემზადეთ", კვლავაც ვევედრებით: ,,რათა არა სასჯელ, გინა დასასჯელ მექმნას მე ზიარება წმიდათა შენთა უფალო, არამედ საკურნებელად ხორცისა და სულისა". [8]  

ამრიგად, შეუძლებელია განისაზღვროს ის თვალსაჩინო კრიტერიუმები, რომელთა მეშვეობითაც შეიძლება დადგინდეს საიდუმლოს ქმედითობა. ჩვენ შეგვიძლია ერთი რამის დარწმუნებით თქმა, კერძოდ:  თუ ადამიანი ეკლესიის წევრია, მას იქ აღსრულებული საიდუმლო (რომელნიც ნამდვილნი და ქმედითნია) ანიჭებს მადლის სისავსეს, მაგრამ ადამიანის მხრიდან მისი მიღება (დაუნჯება) იმ ხარისხითა და ზომით ხდება, რა საზომითაც მისი გული ღიაა მის (მადლის) მისაღებად. ანუ საიდუმლოს ქმედითობას თითოეული ჩვენთაგანი განისაზღვრავს იმის მიხედვით, რამდენადაც იტევს თავის თავში სულიწმინდის მადლისმიერ მოქმედებას (გამომდინარე შინაგანი - გულის მდგომარეობიდან).

ცოტა ხნით შევჩერდეთ საიდუმლოების ქმედითობაზე. როგორც უკვე გავარკვიეთ,  სულიწმინდის მადლი მთელი თავისი  სისავსით ეკლესიის  საიდუმლოებებში მოქმედებს, მაგრამ თითოეული საიდუმლოში მონაწილე პიროვნება, განსხვავებული საზომით ითვისებს ამ მადლს. განსხვავებულობა განისაზღვრება,  ერთის მხრივ. როგორც  ადამიანის  სურვილიდან გამომდინარე   (იპოსტასური ნების  დონეზე)   დაიტიოს (მიიღოს)  თავის თავში მადლმოსილი ნიჭები, ასევე  მეორეს მხრივ,  გამომდინარე ღვთაებრივი განგებულებიდან.  ,,27. თქვენ კი ქრისტეს სხეული ხართ, ხოლო ცალ-ცალკე – მისი ასოები. 28. დააყენა ღმერთმა ეკლესიაში პირველად მოციქულები, მეორედ მქადაგებელნი, მესამედ მოძღვარნი, მერე კურნებათა ნიჭები, შეწევნანი, მართვანი, სხვადასხვა ენები. 29. ყველა მოციქულია? ყველა მქადაგებელია? ყველა მოძღვარია? ყველას სასწაულთმოქმედება აქვს? 30. ყველას აქვს განკურნებათა ნიჭი? ყველანი ლაპარაკობენ ენებით? ყველანი განმარტავენ? 31. ეშურეთ დიდ ნიჭებს და გაჩვენებთ უფრო აღმატებულ გზას. (1.კორინთ . 12: 27-30) მოციქულის სიტყვებიდან გამომდინარე,  ნათელია, რომ მადლმოსილი ნიჭები  საჭიროა მიწიერი ეკლესიის აღსაშენებლად. ,,რათა სრულეყოთ წმიდები მსახურების საქმისათვის – ქრისტეს სხეულის აღსაშენებლად"(ეფეს . 4:12.) მეორეც, მათი სიუხვე, მრავალფეროვნება,  მადლმოსილი ძალა პირდაპირ კავშირშია იმ ადამიანების კეთილმსახურ ცხოვრებასთან, რომლებიც ეკლესიას შეადგენენ მიწაზე. ,,ეშურეთ დიდ ნიჭებს და მე გაჩვენებთ უფრო აღმატებულ გზას" (1 კორ.12:31). სიტყვებით შეიძლება ითქვას,  რომ როდესაც უფალი ხედავს ადამიანთა გულში იმის  წინაგანწყობას, რომ ისინი მზად არიან უფალთან ერთად შეუდგნენ გოლგოთას (ლუკ. 9:23) მაშინ სულიწმინდის მადლმოსილი ნიჭები  თუ შეიძლება ასე ითქვას,  უფრო დიდი სიუხვით, უფრო ძლიერად, უფრო ღრმად, უფრო საგრძნობლად ეძლევა ადამიანებს  და შესაბამისად მოქმედებს კიდეც მათზე. ხოლო  ამის საპირწონედ,  მიწიერი ეკლესიის ცალკეულ წევრთა შინაგანი აპოსტასია, რაც ვლინდება უფლის მიერ მონიჭებული მადლის, როგორც ქმედითი ძალის შესუსტებაში, სრული კანონზომიერებით განაპირობებს მთლიანი ეკლესიის ორგანიზაციულ  (სამრევლოების, ეპარქიების, ადგილობრივი ეკლესიების)  აპოსტასიას. ამავდროულად შესაძლებლობა ადამიანის ცხონებისა ეკლესიაში, როგორც ფუნდამენტური მიზანი ეკლესიის არსებობისა კვლავაც რჩება. თვით იმ საზოგადოებაშიც კი, სადაც სრულიად დაავადებულნი არიან აპოსტასიით, მხოლოდ ეკლესია რჩება იმ ორგანიზმად, სადაც შესაძლოა მოხდეს შეხვედრა ღმერთსა და ადამიანს შორის, ხოლო სულიწმინდის ნიჭების სიუხვეზე  საუბარი აპოსტასიურ საზოგადოებასთან მიმართებაში ყოვლადუადგილო და გადაჭარბებულია. შეიძლება იმის თქმა, რომ საეკლესიო საიდუმლოებების ნამდვილობის შენარჩუნებისას, მათი ქმედითობა არ არის სტატიკური და სრულად შეესაბამება  ღვთაებრივ განგებულებას  (,,რომელიც მხოლოდ ადამიანის სიკეთეს განიზრახავს" წმ.ისააკ ასური მ.მ) 

საერთო ეკლესიური ცხოვრების გამიწიერებას (სეკულარიზაცია), ჯერ კიდევ მისი ისტორიის საწყის ეტაპზე, რომელსაც თან ახლდა მოშურნე ქრისტიანების მხრიდან კეთილმსახურების შენარჩუნების სურვილი, მივიდა იქამდე, რომ მოხდა გამოყოფა გარკვეული ნაწილისა ეკლესიაში, საუბარია  მონაზვნური ტრადიციისა და ინსტიტუციის ჩამოყალიბებაზე (IV ს), ხოლო მეორეს მხრივ  - წარმოიშვა სხვადასხვა განხეთქილებები და სექტები, მაგ: მოანტანიზმი (უკვე II საუკ.) არ შევუდგებით ეხლა ყველა იმ დანარჩენი სექტის დეტალურ აღწერას, რომელნიც განსხვავდებოდნენ სხვებისაგან თავიანთი ,,ღვთისმოსავი" ცხოვრებით. ავღნიშნავთ მხოლოდ იმას,  რომ მონაზვნობამ, როგორც  ეკლესიური ცხოვრების განსაკუთრებული ორგანიზაციულმა  ფორმამ და სტრუქტურამ, შეინარჩუნა რა თავის თავში ჩვენს მიერ ზემოჩამოთვლილი (აუცილებელი მ.მ)  კრიტერიუმები საიდუმლოს ქმედითობისა, რის  შედეგად   დარჩა სულიწმინდის მადლის განსაკუთრებული მოქმედების ქვეშ. მონაზვნობისაგან განსხვავებით ,,მოშურნეთა" სხვა საკრებულოები (საზოგადოებები, ინსტიტუციები) არღვევდნენ რა საიდუმლოს ნამდვილობის განმსაზღვრელ  ერთ ან რამდენიმე კრიტერიუმს, თანდათან ფორმირდებოდნენ სექტებად, სადაც სულიწმინდის მადლის ქმედითობა ქრებოდა. მაგრამ კიდევ ერთხელ მივაქციოთ  ყურადღება იმას, რომ მონაზვნობა  ერთიანი ეკლესიური ორგანიზმის შიგნით ცალკე ორგანიზაციულ წყობას წარმოადგენს .

ზოგადად უნდა ითქვას, რომ  ეკლესიის მიწიერი ისტორია იმ პერიოდში დაასრულებს თავის არსებობას  ,,როდესაც მოვა ძე კაცისა და ვერ პოვებს სარწმუნოებას ამ ქვეყნად" (ლუკა . 18:8) იმ დროისათვის, მხოლოდ ორი ღვთივსათნო მოღვაწე ეყოლება ეკლესიას: ,,4. ესენია ორი ზეთისხილი და ორი სასანთლე, რომლებიც დგანან დედამიწის უფლის წინაშე". (გამოცხ. 11:4) ამ დროს საკუთრივ ეკლესია გააგრძელებს თავის არსებობას, რამეთუ მას ხომ ,,ვერ სძლევენ ბჭენი ჯოჯოხეთისანი" (მათ. 16:18) იმ დღეებში, გარდა გადარჩენის (ცხონების) შესაძლებლობისა,  მოელოდე რაიმე ზებუნებრივ ნიჭების მიღებას   ეკლესიაში, უბრალოდ გულუბრყვილობა (მიამიტობა) იქნება.

სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ჩვენ, ვინც მიწიერ ეკლესიას შევადგენთ, წინა თაობის ქრისტიანებთან შედარებით, უფრო და  უფრო ნაკლებად ვიღებთ სულიწმინდის ზებუნებრივ ნიჭებს.  ჩვენი რელიგიური გამოცდილება (არ იგულისხმება ისტორიული რეალობის ცოდნა მ.მ) განსხვავდება წინა თაობის რელიგიური გამოცდილებისაგან. ჩვენ ობიექტურად უკვე  არ ძალგვიძს განვიცადოთ ის,  რასაც განიცდიდნენ ჩვენი წინამორბედი მოღვაწეები ასი წლის წინათ. აღარ ვსაუბრობ უფრო ადრეული პერიოდის მოღვაწებზე.  კიდევ ერთხელ გავიმეორებ იმას, რომ რა თქმა უნდა ჩვენ იოტისოდენაზეც კი არ  ვკარგავთ ცხონების (გადარჩენის) შესაძლებლობას, ჩვენ მხოლოდ ვკარგავთ, მაგალითად ვიტყოდი  შესაძლებლობლობას განვჭვრიტოთ სულიწმინდის ერთიანი მოქმედება სამყაროში, წმ. წერილში, ეკლესიაში და ამით ნელ-ნელა თითქმის მატერიალისტების მსგავნი გავხდით. ,,კერპთაყვანისმცემელთათვის, ისევ როგორც ფილოსოფოს-მატერიალისტებისათვის (რაც ერთი და იგივეა), ბუნება - ეს ჩინური სიბრძნეა. უცხოელნი ან წერა-კითხვის უცოდინარნი, თუ პირველად ნახავენ ჩინური იეროგლიფებით დაწერილ პაპირუსს, მათ ის მშვენიერ და მომხიბვლელ  ორნამენტებად მოეჩვენებათ, გააოცებთ მათი მოხაზულობა, მაგრამ სრულიად გაუგებარი დარჩება მათთვის შინააარსი და მნიშვნელობა ამ ნაწერისა.  წარმოიდგინეთ, რომ იეროგლიფებით დაწერილი პაპირუსის (პერგამენტის) წინ დგას ორი ჩინელი: ერთი წერას-კითხვის მცოდნე, ხოლო მეორე - უცოდინარი.  უცოდინარი ყურადღებას მხოლოდ იეროგლიფის გარეგან მხარეზე, მის მოხაზულობაზე, ორნამენტურ მშვენიერებაზე და ხაზების ჰარმონიულ ურთიერთკვეთაზე აკეთებს,  მაშინ როდესაც წერა-კითხვის მცოდნე არ აქცევს რა ყურადღებას იეროგლიფების გარეგან ფორმასა და მშვენიერებას, უკვირდება მასში არსებულ შინაარს, სულიერ მნიშვნელობას, რომელიც ამ ხაზებშია მოთავსებული. უცოდინარი ადამიანი ხედვითაც და სულითაც მიჯაჭვულია გარეგან ნიშნებზე (ფორმაზე), ხოლო მცოდნე ხილულად ხედავს რა ფორმასა და ნიშნებს, გონებით და სულით განჭვრიტავს შინაარსს. აი, ესეც ნამდვილი სურათი ერთის მხრივ, კერპთაყვანისმცემელთა (არ აქვს მნიშვნელობა მეცნიერისა თუ უბირისა) და მეორეს მხრივ - ნამდვილი ქრისტიანის.  პირველთ გრძნობაცა და სულიც მიჯაჭვული აქვთ სიმბოლოებზე, მეორენი კი სიმბოლოებს გრძნობებით ჭვრეტენ, ხოლო სულით არსს წვდებიან და აზრს იგებენ." [10] წმინდანის თეზისების ნათელ ილუსტრაციად, მაგალითისათვის შეიძლება მივიჩნიოთ პეტერბურგის სასულიერო აკადემიის პროფესორის, არქიმანდრიტ იანუარი ივლიევის მოხსენება ერთ-ერთ საღვთისმეტყველო კონფერენციაზე, რომლის თემაც გახლდათ ,,ახალი აღთქმა ქორწინებასა და ოჯახზე", სადაც მან აღნიშნა, რომ ახალ აღთქმაში ის ადგილი, სადაც საუბარია ქორწინებასა და ოჯახზე, რთულია სისტემაზირდეს და მცდელობები იმისა, რომ შეიქმნას  ახალაღთქმისეულ შეხედულებათა ზოგადი სისტემა, ვერ უძლებს კრიტიკას. მამა იანუარიის თქმით: ,,სხვადასხვა ავტორთა და გარდამოცემათა ტექსტები ამ თემაზე ძალიან ჰგავს გაზაფხულის პერიოდში ტყეში მრავალი განსხვავებული ჩიტის გალობას". ჩიტები არ სარგებლობენ ერთიანი პარტეტურით, მათი ხმები შეუძლებელია პროფესიანურად ჰარმონიზირდეს, მაგრამ მათი გალობა ჩვენ გვესმის, როგორც ერთიანი მშვენიერი და განსულიერებული რამ.  ყოველი ჩიტი ზის თავის ტოტზე და გალობს თავისებურად. [11]

მამა იანუარი თვლის, რომ ეს ხდება  ,,სულსა ვიდრეცა უნებნ, ქრინ."-ის  (იონ.3 :8) შედეგად, მაგრამ როგორც ჩვენ ვხედავთ, ამისი მიზეზი სულ სხვა რამეში მდგომარეობს. ხოლო იოანე მოციქულის აზრის გაგრძელება მხოლოდ და მხოლოდ ამტკიცებს უკვე არსებულ ფაქტს: ,,სულსა ვიდრეცა უნებნ, ქრინ, და ჴმაჲ მისი გესმის, არამედ არა იცი, ვინაჲ მოვალს და ვიდრე ვალს. ესრეთ არს ყოველი შობილი სულისაგან" (იოან. 3:8). სულისაგან შობილმა ადამიანმა არ უწყის როდის და საიდან მოქრის სული და საით მიქრის, რამეთუ ეს ღვთაებრივი განგებულების საიდუმლოა. ,,სულიწმინდა, მაშინაც კი როდესაც ჩვენ უწმინდურნი ვართ, უთანაგრძნობს ჩვენს უძლურებას და მოგვიხილავს ხოლმე, და თუ  აღმოაჩენს, რომ სიყვარულით ჭეშმარიტებისადმი მხოლოდ გონება ლოცულობს, მაშინ გარდამოდის მასზე,  განაბნევს (გაფანტავს) მასზე შემოკრებილ ბოროტ გულისსიტყვებსა და ცოდვილ ზრახვებს და აღანთებს გონებას სულიერი ლოცვის მგზნებარე სურვილით".  [xii]

სულისაგან გამომავალ ხმას  ისმენს მხოლოდ მართალი ადამიანი და იგებს მის შინაარს. ეს ხმა ერთადერთ წყაროს ეკუთვნის, ვინაიდან  ეს წყარო და ეს ხმა მარადის ერთი და იგივეა. (შედრ. ებრ. 13:8) სულიწმინდის სიტყვების მიღმა მონათხრობის სისავსის შეუცნობელობა გამოხატავს მხოლოდ და მხოლოდ  მის (ამ სიტყვების)  მოსმენას, მაგრამ არა გაგებას, ვერ გულისხმისყოფას. (შედრ . მათე 11:15) ჩვენი წევრობა ქრისტეს ეკლესიისა, პოტენციურად ზეციური სასუფევლის კარიბჭეს ღიად ტოვებს, ღვთაებრივი მამის სახლში შესასვლელად (იოანე.14:2), მაგრამ ამ კარიბჭეში შესვლა დიდად არის დამოკიდებული უშუალოდ ჩვენზე.

ჩვენი ამჟამინდელი მდგომარეობა გარკვეულწილად მსგავსია ქრისტეს პირველი მოსვლის წინანდელ ძველი აღთქმის ეკლესიისა.  ღმერთმა დადო აღთქმა თავის  ერთან. ,, ხოლო თქუენ, ნათესავი რჩეული, სამეუფოჲ სამღდელოჲ, თესლი წმიდაჲ, ერი მოგებული"(1 პეტრ. 2:9). აღთქმის სიტყვა კი უცვალებელია, რამეთუ  სიტყვა ღვთისა  ქრისტეა, რომელიც ჩვენთან არის ,,ვიდრე აღსასრულამდე სოფლისა" (მათ. 28:20) თავის სხეულით - ეკლესიით. მიწიერ ეკლესიაში კი, მხოლოდ ღვთისმეტყველთ ძალუძთ ღვთის სიტყვის სრული სიმფონიის ნათლად და მკაფიოდ მოსმენა და გაგება. ,,თუ შენ ღვთისმეტყველი ხარ, მაშინ ჭეშმარიტად ლოცულობ, ხოლო თუ ჭეშმარიტად ლოცულობ,  მაშინ შენ ღვთისმეტყველი ხარ." [xiii] ღვთისმეტყველი - არა მეცნიერი, არამედ მლოცველია, ხოლო ლოცვის ნაყოფი და მისი ქმედითობა ხელმისაწვდომია მხოლოდ ჭეშმარიტად მლოცველისათვის. ლოცვის ქმედითობა კი თავის მხრივ,  ადამიანის მიერ შეიმეცნება მხოლოდ და მხოლოდ, როგორც პიროვნული რელიგიური გამოცდილება.

სამყაროში ღვთის განგებულების მოქმედებასთან დაკავშირებით პავლე მოციქული თავის სიტყვაში ნათლად მიუთითებს, როდესაც ამბობს: ,,რითაც წინასწარ განსაზღვრა თავის თავში, განეგო ჟამთა სისრულე და ყოველივე ზეციურისა და მიწიერისთვის თავი მოეყარა ქრისტეში". ბერძნული სიტყვა ,,იკონომია" თარგმანში ნიშნავს ,,  განგებულებას, სახლის შიდამოწყობას". ,,ახალ აღთქმაში ეს სიტყვა გამოიყენება გადატანითი მნიშვნელობით, რაც აღნიშნავს ღვთის მიერ საკუთარი სახლეულობის მართვას, ანუ ღვთის გეგმას (გამოხსნის განგებულებას მ .მ) მის მიერ შექმნილი სამყაროს გადარჩენაზე... ამავდროულად, ტერმინი ,,იკონომია"  იმავე შინაარსით ხშირად არის გამოყენებული ადრეული ქრისტიანი მამებისა და ეკლესიის მოძღვართა მიერ. [xiv] ტერმინი ,,იკონომიის" გაგება, როგორც ,,შემწყნარებლობა-შეღავათი" ან ,,მიზანშეწონილობა" - უცხოა ადრეული ქრისტიანული აზროვნებისთვის.

ჩვენს მიერ ზემოთქმულიდან გამომდინარე, შეიძლება რამდენიმე დასკვნის გაკეთება. პირველყოვლისა უნდა ითქვას, რომ საღვთო იკონომიის მოქმედება, მდგომარეობს მართლმადიდებლური ეკლესიების გავრცელებასა და შენარჩუნებაში იმ ქვეყნების ტერიტორიებზე,  სადაც ღმერთს უკვე დადებული აქვს საიდუმლო აღთქმა, რაც პირველ რიგში ნათლობის საიდუმლოა. მეორეს მხრივ, ღვთაებრივი იკონომიის ძალით ეკლესიის შენარჩუნება არ არის  იდენტური აუცილებლობის ძალით,  ძველ ეკლესიაში მოქმედი საღვთი ნიჭების სიუხვისა. ხოლო მესამეს მხრივ კი ეკლესიების არარსებობა  გარკვეულ ტერიტორიებზე,  ან მათი გაქრობა გარკვეულწილად შეიძლება ჩაითვალოს როგორც ღვთაებრივი იკონომიის (განგებულების, აღმშენებლობის) მოქმედება.

ღვთაებრივი იკონომია ზოგჯერ ,,იძულებულია" შეინარჩუნოს კანონიკური ეკლესია გარკვეულ ტერიტორიებზე მხოლოდ იმისათვის, რომ შენარჩუნებული იყოს მასში აღსრულებულ საიდუმლოთა ნამდვილობა. ზოგჯერ კი ეკლესიის კანონიკურობის შენარჩუნება აღესრულება საეკლესიო წესებისა და კანონების გვერდის ავლით, მაგრამ ეკლესიის სისავსეში მიმდინარე პროცესების აუცილებელი რეცეფციით(მიღებით) . მოჩვენებითი პარადოქსი ადვილად გასაგები გახდება, თუ ჩვენ გავიხსენებთ იმას, რომ ,,შაბათია ადამიანისათვის და არა ადამიანი შაბათისთვის "(მარკ. 2:27). რამეთუ მხოლოდ ეკლესიური ცნობიერების სისავსე ახდენს იმის ლეგიტიმაციას, რაც კანონის (,,შაბათის წესის" (მარკ. 2:27) მ.მ)  დარღვევით აღესრულება. მაგრამ როგორც იძულებითი ზომა, ამგვარი იკონომიას (ღვთაებრივი მართვა-გამგეობა მისი სახლისა) მივყავართ იქამდე,  რომ სულიწმინდისსმიერი მადლმოსილი ნიჭები, რომელიც ეკლესიის ყველა წევრზე გამოდის, კნინდება და ვერ აღწევს ქმედითობას. (არა თავისი მოქმედების სისუსტის გამო, არამედ ადამიანთა მდგომარეობის გამო მ.მ) . ისინი (სულიწმინდის ნიჭები) იმ საზომით ეძლევა ამა თუ იმ ადგილობრივ ეკლესიას (ეპარქიასა და სამრევლოს), რა საზომითაც შეუძლია მისი მიღება (გამომდინარე საერთო შინაგანი მდგომარეობიდან). ცალკეული მოშურნე ქრისტიანი მოღვაწეები ამ მადლმოსილი ნიჭების  დაკნინებას განიცდიან, როგორც მის დაკარგვას. აშკარაა, რომ შემდეგ  ისინი იწყებენ იმ გზების ძიებას, რომლითაც შეძლებენ ცოცხალი წყლის ინტენსივობის დაბრუნებას (იხ . იოანე. 7:38) ან იმ ადგილის ძიებას, სადაც არის წყარო ,,ცოცხალი წყლისა" (გამოცხ .21:6). არანაკლებ ინტენსიურისა იმასთან შედარებით, ,,რაც იყო“.  ამ ძიების პროცესში სახიფათოა ყოველგვარი უკიდურესობანი. ამ უკიდურესობებში პირობითად ორი მთავარი ასპექტი შეიძლება გამოიყოს: პირველი, ეს არის   ჩამოშორება ერთიანი საერთო ვაზისაგან - ქრისტესაგან, რაც  თავის თავზე სიკვდილის მოწევნის წინაპირობაა, და მეორე, ეს არის   ცოცხალი რელიგიური (რწმენითი ცხოვრების) გამოცდილების ატროფიის საფრთხე, ვინაიდან   საღვთო იკონომიის ამგვარი   ფორმის არსებობა იძლევა იმის საშუალებას, რომ  საყოველთაო აპოსტასიასთან -  კომპრომისითა და  ,,შეთანხმებულობის“ ძალით  მოხდეს ამგვარი რამ. აქ დგება საკითხი საიდუმლოს ქმედითობისა იმ ადმიანისათვის, რომელიც ცხოვრობდა წინარე, უხვად მადლიან პირობებში და რომელიც აღმოჩნდა ,,მდინარეთა ზედა ბაბლიონისათა ". ( ფსლ . 136 )

და თუ გავაგრძელებთ ჩვენს მიერ მოყვანილ წმ. ნიკოლოზ სერბის აზრს,  შეიძლება ითქვას, რომ ცალკეული ქრისტიანები, რომლებიც ,,სიმბოლოებს გრძნობით ჭვრეტენ, ხოლო სულით შინაარს (ანუ სულს) სრულიად ძალუძთ წაიკითხონ ,,იეროგლიფებიან" პერგამენტზე დაწერილი შემდეგი სიტყვები: ,,წადი აქედან, აღმოსავლეთისკენ იბრუნე პირი და ქერითის ხევში დაიმალე, იორდანეს გასწვრივ. (3 მეფეთა 17:3, შდრ. გამოცხ. 12:6) და მაშინ, არ გაყვე იმ მოწოდებას, რომელსაც გაიგონებ მომწოდებელისაგან, იქნება დაღუპვის ტოლფასი.  ,,ვისაც ყური აქვს სმენად, დაე ისმინოს". (მათ. 11:15)

სტატიის ავტორი : დეკანოზი ანდრეი კუდრიარცევი .

მტარგმნელი :  მიქაელ მთაწმინდელი .

წყარო :  http://богоявленский-монастырь.рф/stati/stati_66.html

[1] Чин исповеди. Православное богослужение, переводы Богослужебных книг. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL: http://azbyka.ru/bogosluzhenie/trebnik/treb08.shtml (дата обращения 20.06.2016).

[2] Булгаков С., прот. О таинствах. Освящающая сила Церкви. [Электронный ресурс] // Электронные издания произведений и биографических и критических материалов. URL: http://www.magister.msk.ru/library/philos/bulgakov/bulgak27.htm (дата обращения 20.06.2016).

[3] Малков П. Введение в литургическое Предание. Таинства Православной Церкви, гл. 1, п. 7. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL: http://azbyka.ru/vvedenie-v-liturgicheskoe-predanie-tainstva-pravoslavnoj-cerkvi (дата обращения 20.06.2016).

[4] Булгаков С., прот. О таинствах. Освящающая сила Церкви, ссылка 1. [Электронный ресурс] // Электронные издания произведений и биографических и критических материалов. URL: http://www.magister.msk.ru/library/philos/bulgakov/bulgak27.htm (дата обращения 20.06.2016).

[5] Малков П. Введение в литургическое Предание. Таинства Православной Церкви, гл. 1, п. 7. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL: http://azbyka.ru/vvedenie-v-liturgicheskoe-predanie-tainstva-pravoslavnoj-cerkvi (дата обращения 20.06.2016).

[6] Преподобный Марк Подвижник. Слово 4. Недоумевающим о Святом Крещении. // Преподобный Марк Подвижник. Нравственно-подвижнические слова. Сергиев Посад, 1911. С. 88. Цит. по: Малков П. Введение в литургическое Предание. Таинства Православной Церкви, гл. 1, п. 7. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL: http://azbyka.ru/vvedenie-v-liturgicheskoe-predanie-tainstva-pravoslavnoj-cerkvi (дата обращения 20.06.2016).

[7] Молитва третьего часа. // Час третий. Православное богослужение, переводы Богослужебных книг. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL: http://azbyka.ru/bogosluzhenie/chasoslov/chas08.shtml (дата обращения 20.06.2016).

[8] Божественная Литургия святого отца нашего Иоанна Златоуста. Православное богослужение, переводы Богослужебных книг. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL:http://azbyka.ru/bogosluzhenie/slugebnik/slug04.shtml (дата обращения 20.06.2016).

[9] Полынский А.В. Белая гвардия. [Электронный ресурс] // Святитель Иоанн. URL: http://ioann.ucoz.ua/publ/nojabr/belaja_gvardija/109-1-0-304 (дата обращения 20.06.2016).

[10] Николай Сербский, свт. Символы и сигналы, гл. 7. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL: http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Serbskij/simvoly-i-signaly/1 (дата обращения 20.06.2016).

[11] Богословские собеседования представителей Русской Православной Церкви и Немецкой епископской конференции прошли в Санкт-Петербурге. [Электронный ресурс] // Санкт-Петербургская митрополия РПЦ, Официальный сайт: новости, 16 июня 2016 г. URL: http://mitropolia.spb.ru/news/av/?id=103427#ad-image-0 (дата обращения 20.06.2016).

[12] Евагрий Понтийский. Слово о молитве, гл. 63. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL: http://azbyka.ru/otechnik/Evagrij_Pontijskij/slovo-o-molitve/ (дата обращения 20.06.2016).

[13] Евагрий Понтийский. Слово о молитве, гл. 61. [Электронный ресурс] // ПЭ «Азбука веры». URL: http://azbyka.ru/otechnik/Evagrij_Pontijskij/slovo-o-molitve/ (дата обращения 20.06.2016).

[14] Васса (Ларина), инок. Церковный принцип икономии и РПЦЗ при митр. Анастасии. Доклад на православной конференции «Пути Русской Православной Церкви в XX в.» [Электронный ресурс] // Archive.is. URL:http://archive.is/EWp2 (дата обращения 20.06.2016).