ვისაც ცოდვის ეშინია, ის არ განიცდის შიშს ეშმაკის მიმართ.

ვისაც ცოდვის ეშინია, ის არ განიცდის შიშს ეშმაკის მიმართ.

 

საუბარი ღმრთისადმი მინდობაზე, რომელიც ჭეშმარიტების ცოდნიდან და ჭეშმარიტი რწმენიდან იბადება. და სულის კეთილი გულმოდგინების შესახებ. და  იმის შესახებ, რომ თუ სული ბუნებრივად წარმართავს თავის მოშურნეობას, ადამიანში აღარ რჩება არანაირი სხეულებრივი აღძვრა .

 

1.      ვისაც ეშინია ცოდვის, მას არ ეშინია სატანის. და ყველას, ვისაც სწყურია ნიჭები, არ ეშინია ცდუნებების. და ვისაც მტკიცედ სწამს, რომ ღვთის ხელი(განგება მ.მ) მართავს სრულიად მის ქმნილებას, არაფრით არ ძრწუნდება და არ ეძლევა დარდს.

2.     რამეთუ ჭეშმარიტების შეცნობა გულს სიმშვიდით ავსებს და აძლიერებს ადამიანს რწმენასა და სიხარულში . მისი (ღვთის სულის) რჩევები დიდებული და მშვენიერია : ისინი ჭეშმარიტია და თვალთა განმანათლებელი ( საუბარია უპირველესად სულიერ თვალზე, რომელიც განწმენდილ გულში აღიხილება მ.მ).

3.     « ადამიანს ეუბნებიან: „ნუ ღელავ, რადგან ქმნილება ბედის ანაბარა არ არის მიტოვებული და არც თავისი ნებით არ მოძრაობს; მას ჰყავს მეგზური, რომელსაც არც სძინავს და არც თვლემს; და არ ივიწყებს არც ერთ მის ქმნილებას »

4.     ამაო გულისთქმები და უმეცრება ადამიანს ცხოველს ამსგავსებს, ართმევს რა მას რწმენას და უმღვრევს რა გონებას, მას, გაფანტული გულისთქმებით ავსებს. რადგან,  რწმენისაგან განძარცვა ადამიანს ართმევს  ჭეშმარიტ ცოდნას ღმერთზე და  იმგვარ მინდობას მისდამი, რომელიც მას ყოველ წამს უნდა ჰქონდეს.

5.     ამ განსაცდელების ჟამს, როდესაც ადამიანი ასე დაბნელებულია, ლოცვით უნდა დაეცეს პირქვე და არ ადგეს მანამ, სანამ ზეციდან ძალა და სინათლე არ მოიწევა, რაც გულს  განამტკიცებს ურყევ რწმენაში მისდამი, ვინც სიცოცხლეს  მოძრაობას მისცა და სულს სუნთქვა. მისი ძალა არც ისე მცირეა, რომ ადამიანმა ვერ იგრძნოს და ვერ დატკბეს მისით . დაე თაყვანისცემული იყოს ის,  რომელიც თავის მოქმედებათა მონაცვლეობით აღგვძრავს მის შესაცნობად, ისე რომ განვიბრძნობოდეთ მისით, როგორც კეთილდღეობაში, ისე განსაცდელების დროს.

6.     როდესაც ღმერთის იდუმალი და ყოვლადძლიერი მარჯვენა ადამიანში რწმენის იმ წმინდა მოქმედებას აღძრავს, რომელიც უეცრად აენთება მასში ისეთ დროს, როდესაც ადამიანი ხიფათში იმყოფება და ისეთი განცდა ეუფლება ამ დროს მას, რომ თითქოს ათასობით შეიარაღებული ადამიანი შემორტყმია  გარს და იცავს; რადგან, უამრავი რწმუნებულება აღიძვრება ამ დროს მასში, რომლებიც კეთილი და ღვთივსათნო ზრახვების ნაშობია : ისინი მოწმობენ ღმრთისმიერ შეწევნაზე ადამიანისადმი და იმაზეც, თუ რამდენად ახლო კავშირშია მასთან დღე და ღამე ( ღვთის სული ადამიანთან), ამიტომ აღარ არის მისთვის საჭიროება ეშინოდეს ადამიანების, დემონების, ველური მხეცებისა თუ ქვეწარმავლების. რამეთუ, როდესაც შევუერთდებით ღმერთს ძლიერი სიყვარულით, მაშინ ყველა ზემორეთაგანი ჩვენი სარგებლის მსახურნი ხდებიან და შეუძლებელია, რომ გვავნონ, პირიქით, ისინი როგორც ღვთის ნების მსახურნი ჩვენთან ყოფნისას, სრულ უშფოთველობასა და სიმშვიდეს ეძლევიან.

7.     და ისევ, როდესაც რომელიმე დაუდევრობის შედეგად ბნელდება ადამიანის გონება და იწრიტება მასში წმინდა ნათელი, იმავ წამს განეშორებიან მისგან ეს სიკეთეები. და ასეთი ადამიანი, კვლავაც უგონო და განსჯას მოკლებული ხდება თავის ზრახვებში.  და სრულდება მასზე ნათქვამი : და თვალთა ჩემთა სინათლე - აღარც ის არის ჩემთან. (ფსალ.37); და : ჩემი ცხოვრება დილეგში დაღუპეს და ქვა მესროლეს.(იერ.გოდება 3:52).

8.     და, შესაძლოა, რომ ეს წმინდა მოქმედება განგენგებულებითი სახით აკეთებდეს ამას, რათა არ გაამაყდეს ადამიანი და მასში არსებული ძალა და სიმშვიდე, თავის საკუთრებად არ ჩათვალოს. თუმცა კი, დრო და დრო მას ტოვებს ეს განცდა და ის სუსტი და უძლურდი ხდება, მაგრამ მერე კვლავაც ბრუნდება ადამიანთან (სულიწმინდის მადლი) და კვლავ განაძლიერებს მას და შეეწევა. ის არ უნდა ვიფიქროთ, რომ სულიწმინდა მართლაც განეშორება ასეთ დროს ადამიანს, როდესაც მასში ეს ცვლილება ხდება, არამედ სრულიად არ განეშორება რა მას, თითქოს ფარავს თავის თავს შეწევნისა და ნუგეშის არ მიცემით და ადამიანის სულიც, მეყვსეულად სუსტდება და იტანჯება. მაგრამ , მერე ის კვლავ იდუმალი სახით უცხადებს თავს ადამიანის სულს და ანიჭებს ძალას, ანუგეშებს, აძლიერებს და ამხიარულებს.

9.     ღვთის განგენბულებითი ცვლილებების შედეგად, ამგვარად განისწავლება ნეტარი სული.

10.   ეს ცვლილებები, იმიტომ ხდება ადამიანში,რომ ის მუდმივად სიმდაბლეში იმყოფებოდეს ( საკუთარი უძლურებების გაცნობიერებით მ.მ).

11.   ამგვარად, მოღვაწეობრივი(ასკეტირი, საკუთარი თავის დამორჩილება ქრისტეს მცნებებისადმი) ცხოვრების ყველა დროსა და საფეხურზე ღვთის შეწევნა და საკუთარი სისუსტეების განცდა მონაცვლეობით მყოფობენ ადამიანში. ხდება ისე, რომ მასში, ქალწულების, სიწმინდის, კეთილი ზრახვების წინააღმდეგ გაიმართება დიდი ბრძოლა და კვეთება; ისიც ხდება, რომ სიხარულისა და მწუხარების მდგომარეობები ენაცვლებიან ერთმანეთს. ჟამითი ჟამად ადამიანს ნათელშემოსილი და სიხარულევანი მდგომარეობა მოიცავს, მერე უცებ რუხი ღრუბელი და სიბნელე შემოეჭრება. ხან , რაღაც საიდუმლოებრივი გაეხსნება ხოლმე ღვთაებრივი ჭეშმარიტებებიდან და განგებულებიდან. ასეთ ცვალებადობებს განიცდის ადამიანი, რომელიც ღვთის მსახურებაში იმყოფება. ზოგჯერ გრძნობს შეწევნას ღვთაებრივი ძალის მიერ, რომელიც მოულოდნელად წარმოიშვება გონებაში; ზოგჯერ კი ამის საპირისპირო მდგომარეობას განიცდის, რომლის მიზანდასახულობაც იმაშია, რომ ადამიანმა გააცნობიეროს მისი ბუნების უძლურება და ავადობა, თუ რამდენად სუსტია ის,რამდენად  ჩვილებრი და უმწეოა, თუმცა ამასთან ერთად, როგორ ელვისებურად შეუძლია მას წარემატოს შემეცნებაში, დიდებული და საკვირველ საიდუმლოებათა ჭვრეტის საქმეში.

12.   ასეთია ღვთის საქმეები და ასეთია მისი  განგებულებისმიერი შეწევნითობა რომელსაც მისი ნება წარმართავს ადამიანთან მიმართებით. მაგრამ, შეიძლება ისეც მოხდეს, რომ როდესაც მივეჯაჭვებით რომელიმე ცოდვას საქმეში თუ ზრახვაში, მაშინ უფალი უბრძანებს რომელიმე ამ განმცდელთაგან ერთ-ერთერთს ( პედაგოგიური ტკივილის მომყენებელთან), რომლებზეც ზემოთ იყო საუბარი : ისინი, რომლებიც, სანამ ჩვენ სწორი და სარწმუნო გზით წარვემართებოდით და სანამ ჩვენი ნება მთლიანად სათნოებისაკენ იყო მიმართული იდგნენ ჩვენს სამსახურში, სწორედ მათ მიერვე ვიქნებით ტკივილმოყენებულნი (პედაგოგიურად), რათა ამა თუ იმ სახით, არ განვეშოროთ უფალს .

13.   ახლა კი, ღვთის მადლისმიერი შეწევნით, დავასრულებთ თხრობას ამის შესახებ და მივუახლოვდებით მისი ბუნების სიმდიდრეს, მისი შემოქმედების ოკეანეს და მისი მყოფობის და დიდებულების ტალღებს, ამინ !

წმ. ისააკ ასური.

თარგმანი : მ. მთაწმინდელი.