როგორც, გამოაშკარავებულ საქმეებშია შესაძლებელი განჭვრიტო მასში დაფრულ აზრთა რაობა, ასევე სულის საქმეთაგან შესაძლებელია იმის გულისხმისყოფა, რაც წმ.წერილშია ნათქვამი : მაგრამ, ამის გაგება და წვდომა ყველას როდის ძალუძთ, არამედ მხოლოდ მათ , რომლებმაც უვნებელობას ბოროტმტანჯველობის დათმენით მიაღწიეს. რამეთუ წმ. წერილი მოგვითხრობს როგორც მომავალს, ისე სულის საქმებს, რადგანაც მომავალი მასშია სულიერად დაუნჯებული და ვინც რისი თანამოზიარეა აქ ( ამ სოფელში, ბოროტისა თუ კეთილისა მ.მ) , იმის თანამოზიარე იქნება მომავალ საუკუნეშიც ( გარდაცვალების შემდგომ ). ამგვარად, როდესაც მოისმენ წმ.წერილის თხრობას სამოთხის, ადამისა და გველის შესახებ, უვნებოდ მიუგდე ყური შენს გულს და აღმოაჩენ, რომ სამოთხე- ეს არის ღვთის სიტყვა, ნეტარება მასში - ზიარება წმინდა სულთან; გველი კი - გემოთმოყვარეობით მაცდუნებელი და ურჩობით მომკვდინებელი , რომელიც მომხიბვლელად გვთავაზობს ხის აკრძალულ ნაყოფს ( ამსოფლიურ , წარმავალ სიამოვნებებზე ზრუნვას მ.მ), რამეთუ თქმულ არს :
,,ნუ ზრუნავთ ხვალინდელი დღისათვის,
რადგან ხვალე თვითონ იზრუნებს თავისას: ყოველ დღეს
ეყოფა თავისი საზრუნავი." (მათე.6)
ასევე, ორივე აკრძალვა , ერთი და იგივე ღმერთმა თქვა შეერთებულად : ,,რამეთუ, რომელსა
დღესა შჭამოთ მისგან, სიკუდილითა მოსწყდეთ".( დაბ. 2:17) და ,,ფრთხილად იყავით, რათა არ დამძიმდეს თქვენი გული
განცხრომით, სიმთვრალითა და ამქვეყნიური საზრუნავით, და ანაზდეულად არ გიწიოთ იმ დღემ."(
ლუკ. 21:34) . რადგანაც, სიბნელე, რომელიც
ნაყროვანი , გემოთმოყვარე და ცხოვრებისეულ საჭიროებებზე გადაჭარბებული ზრუნვისგან წარმოიშვება
( საუბარია , არა ყოფითი საჭიროებების უარყოფაზე, არამედ როდესაც ადამიანი საჭიროზე
მეტად ზრუნავს, რომ მოიწყოს სამოთხე დედამიწაზე და მიეცეს სხეულებრივ განსვენებას,
სიამოვნებას და მთელ მის სასიცოცხლო ენერგიას ამას ახმარს მ.მ) მოაკვდინებს სულს ,
განაგდებს მისგან სულიერ სიტყვას და ღვთაებრივი ( მადლისმიერი) მოქმედებისაგან განაშორებს . და ამგვარად , ამ ხისაგან
გვიკრძალავს უფალი , რომ ვიხმიოთ , ამბობს რა : «ნურაფერზე იზრუნებთ», არამედ მხოლოდ ცათა სასუფევლის მოპოვებისთვის იღვაწეთ
, დანარჩენი კი შეგეძინებათ ( მათე.6). რამეთუ,
ისინი, ვინც შევიდნენ ( ამ) სამოთხეში და დაიცვეს ეს აღთქმა , არ იქნენ განდევნილნი
, არამედ დაიცვეს რა თავი მიწიერისაგან ( ამსოფლიური ვნებებისგან) ას წილ მიიღეს სულიერი
ნეტარება, გახდნენ რა შესაბამისი საზომით ნუგეშინისცემულნი სულიწმინდის მადლისაგან
. ამგვარად , ჩვენც ვილოცოთ , რომ შევძლოთ ამ მცნების დამარხვა, რათა უფლის სიტყვაში
( მოწოდებაში მ.მ) დარჩენით მივემთხვიოთ სულიწმინდისმიერ ნეტარებას, როგორც ამ სოფელში,
ისე მომავალ საუკუნეში . როგორც ადამმა , იხმია რა ხისაგან ცნობადისა და განგდებულ
იქნა სამოთხისგან , ასევე , ყველა ხორცის (ვნებების მ.მ) მიხედვით მცხოვრები წერილისამებრ
, ვერ შემძლებელი იქნება ქრისტეს მოწოდებაში დარჩეს : «ამ ქვეყნის სიყვარული მტრობაა ღვთისა»(იაკობ.
4:4) . სხვაგან კი წერილი ამბობს : « დაიცავი გული ყოველ შესანახავზე მეტად, რადგან
მასშია სიცოცხლის წყარო».( იგავ. 4:23). რათა , ის ვინც , საკუთარ გულში ღვთის სიტყვას, როგორც სამოთხეს ინახავს , მადლისმიერ
ნეტარებას განიცდის , ხოლო შიგნით ქვემძრომ ცდუნების გველს არ უსმენს , რომელიც გამუდმებით
ურჩევს მიეცეს ნაყროვანებას, გემოთმოყვარეობრივ სიამოვნებას , სიამაყეს, რომელთაგანაც
იშვება ძმისმკვლელი მრისხანება , ხოლო სული, რომელიც ამ უკანასკნელს შობს, კვდება . ამიტომ, მოუსმინე
უფალს, რომელიც ამბობს : « ისწრაფეთ რწმენისა და იმედისკენ, რომელთაგანაც იშვება მარადიული
სიცოცხლის მომნიჭებელი ღვთისმოყვარე და კაცთმოყვარე
სიყვარული». ამ სამოთხეში შევიდა ნოე, დაიცვა რა მცნება , სიყვრულით გადაურჩა მრისხანებას
. ეს ( სამოთხე) დაიცვა აბრაამმა და ღვთის მოსმენის ღირსი გახდა . დაიცვა რა ეს სიტყვა
( სამოთხე) მოსემ და მისი სახე ღვთის დიდებით
( ხელთუქმნელი ნათლით მ.მ) აღიბეჭდა . იმავ სახით დავითმაც, დაიცვა რა სიტყვა უფლისა
, უფალმა მტრებზე გამარჯვებულყო . საულიც, სანამ იმარხავდა გულს , წარმატებები ქონდა,
ხოლო როდესაც ღვთის სიტყვას (მცნებას) გარდახდა , სრულიად მიტოვებულ იქმნა ღვთისაგან
. რამეთუ , ყოველ ადამიანში მოქმედებს ღვთის სიტყვა შესაბამისად საკუთრივ ადამიანის
ნებელობისა , განზრახვისა და მოსაქმეობისა . ვინც რამდენს ფლობს , იმდენად იქნება ფლობილი
სულიწმინდისგან, ვინც როგორი მოწადინებით იმარხავს (იცავს) ღვთის სიტყვას, იმდენად
არის თავად ღმერთში დაცული . ამიტომაც , წმინდანთა , წინასწარმეტყველთა, მოციქულთა
და მოწამეთა დასი ღვთის ცოცხალ სიტყვას ( სამოთხეს) იმარხავდნენ თავიანთ გულში , სრულიად
უგულვებელყოფდნენ რა მიწიერზე ზრუნვას , სულიწმინდის მცნებებში იმყოფებოდნენ და ამგვარად
ამჯობინებდნენ ღვთის სიყვარულსა და მისგან მომდინარე სიკეთეს არა მხოლოდ სიტყვით და უბრალო გულისხმისყოფით ,
არამედ საქმით - მთელი თავისი მოქმედების სისრულით : ირჩევდნენ რა სიმდიდრის ნაცვლად
- უპოვარებას , დიდების ნაცვლად - უპატიობას
, სიამოვნების ნაცვლად -შრომას , ხოლო მრისხანებისა და გაღიზიანების ნაცვლად -სიყვარულს
. რამეთუ, მოიძულეს რა სიამენი ამა სოფლისა , ისინი დიდად ყვარობდნენ იმ მტანჯველთ,
რომლებიც მათ ართმევდნენ ამქვეყნიურ სიკეთეებსა და ნუგეშებს, მეტიც, მათ, თავიანთი განზრახვის თანამუშაკებადაც კი მიიჩნევდნენ.
ვითარცა-იგი თქუენ გნებავს, რაჲთა გიყონ კაცთა, თქუენცა ეგრეთვე მსგავსად უყოფდით მათ»
(ლუკ. 6:31)- მაშინ, მათ, სინდისის მიხედვით კეთილნიც უყვარდათ . და რადგან დაუტევეს
თავიანთი სიმართლე და ღვთის სიმართლეს შეუდგნენ, მათ თანდათან მოიხვეჭეს სიყვარული
, რომელიც ღვთის სიმართლეშია (მცნებებში) ბუნებითად დაფარული . და უფალმა, რომელმაც
მრავალი მცნება მოგვცა სიყვარულისა, გვიბრძანა ღვთის სიმართლის ძიება, რადგან ეს უკანასკნელი
დედაა სიყვარულისა . რადგანაც, შეუძლებელია სხვანაირად გადარჩე, თუ არა მოყვასის მეშვეობით,როგორც
გვამცნო უფალმა თავის სიტყვაში : « მიუტევეთ და მოგეტევებათ »(ლუკ . 6:37), ასეთია
ღვთის მორწმუნეთა გულებში ჩაწერილი სულიერი კანონი, რომელიც პირველი კანონის აღსრულებით
მოქმედებს : « რჯულის დასარღვევად კი არა..(ამბობს უფალი) არამედ , აღსასრულებლად მოვედი» ( მათ.5:17). გულისხმაჰყავ
ის, თუ როგორ აღესრულება ეს : პირველი კანონი
, გაკიცხავს და განსჯის რა მოყვასის წინააღმდეგ
შემცოდეს სამართლიანი მსჯავრით , გაკიცხავს მასაც, ვის წინაშეც შეცოდეს , რამდენადაც
ვინც რისთვის განსჯის სხვას, თავადაც ისე განისჯება და ვინც რას პატიობს სხვას, თავადაც
ის ეპატიება ( რომ. 2:1; ზირაქ. 28:2); რამეთუ
ასე ბრძანებს რჯული : განკითხვისა და სასჯელისათვის
- განკითხვა და სასჯელი , ხოლო მიტევებისათვის - მოტევება . შესაბამისად, რჯულის აღსრულება
მიტევებაშია .
ჩვენ ვახსენეთ: «პირველი კანონი» , არა იმიტომ, რომ
ღმერთმა ადამიანებს ორი კანონი მისცა , არამედ იმიტომ, რომ ერთი კანონთაგანი სულიერია
მისი ბუნების მიხედვით , რომელიც მისაგებელის
გამცემისადმი სამართლიანად მოქმედებს : შენდობის მიმცემს- შენდობას მიანიჭებს , ხოლო
შურისმაძიებელს - განსჯის , რადგან თქმულია : «რჩეულისა თანა რჩეული იყო და დრკუსა
მისგან განეშორო» (ფსალ. 17:27). ამგვარად , ამ კანონის სულიერად აღმსრულებელნი, აღსრულების
შესაბამისი ძალით ეზიარებიან საღვთო მადლს და ამის მიხედვით უყვართ არა მხოლოდ თავიანთ
კეთილისმყოფელნი , არამედ მაგინებელნიც, მდევნელნიც და ამ ღვაწლის გამო, კიდევ უფრო
დიდ სიყვარულს მოელიან ღვთისაგან , როგორც კეთილმისაგებელს , ვამბობ კეთილმისაგებელს
, არა მხოლოდ იმიტომ რომ ეს უკანასკნელნი მიუტევებენ თავიანთ მტანჯველთ ცოდვებს , არამედ
აგრეთვე იმიტომ, რომ ლოცულობენ რა ისინი ღვთისადმი თავიანთ მტრებზე , მათ მიერ მიემთხვევიან
ნეტარებას . სწორედ ამაზეა მეტყველებს წერილში
ნათქვამი: « ნეტარ იყვნეთ თქუენ, რაჟამს გყუედრიდენ და გდევნიდენ »( მათ. 5:11)
სულიერი კანონების შეცნობისაგან ისწავლეს ( მათ) ამგვარად
ბრძნობა , რამეთუ როდესაც კეთილი განრზარხვის
მიერ ( აზრობრივად, მოტივაციურად მ.მ) იმყოფებოდნენ თვითდამდაბლებაში , შევიწროებაში, მაშინ უფალმა , იხილა რა მათი ბრძოლაში
მყოფი გულები, რომლებმაც არ აქციეს ზურგი სიყვარულს, განაქარვა გამყოფი კედელი ( თავის იძულებასა და მდგომარეობას შორის მ.მ) და
უკვე არა ძალმომრეობით ( თავის იძულებით) , არამედ ღვთის შეწევნით მოიპოვეს მათ სიყვარული
( როგორც მდგომარეობა გულისა მ.მ) , რადგან საბოლოოდ უფალს უპყრია გულისთქმათა აღმძვრელი
ძალა ( დაბ.3:24); და ისინიც შედიოდნენ «შინაგანსა მას კრეტსაბმელსა, 20. სადა-იგი
წინამორბედად ჩუენთჳს შევიდა იესუ»(ებრ. 6:20) და ნეტარებდნენ სულიწმინდის ნაყოფთა
ხმევით და იხილავდნენ რა მომავალს გულის მუდმივობით , « ვითარცა დაბურულ სარკეში
», რომლის თანახმადაც ხმობდა მოციქული : «რაც არ უხილავს თვალს, არ სმენია ყურს და
არც კაცს გაუვლია გულში, ის განუმზადა ღმერთმა თავის მოყვარეთ» (1კორ. 13:12, 2:9).
მაგრამ, ასევე ამ საოცარ რამეზე დავსვამ კითხვას : «არც კაცს გაუვლია გულში»
, საიდაინ იცი ეს შენ მოციქულო ?მითუმეტეს
თავად აღიარებ მოციქულთა საქმეში, რომ «ჩუენცა
კაცნივე ვართ მსგავსნი თქუენნი» ( საქმე.14:15 )? ამაზე , შემდეგნაირად გვპასუხობს
ნეტარი პავლე : «ხოლო ჩუენ ღმერთმან
გამოგჳცხადა სულისა მიერ თჳსისა; რამეთუ სული ყოველსავე გამოეძიებს და სიღრმესაცა ღმრთისასა»
(1კორ. 2:10).და რათა არავის თქვას , რომ მათაც მიცემული აქვთ სულიწმინდა , როგორც მოციქულებს,
( ბუნებუთად ვერ დავიტევთ ჩვენ ამას) ნეტარი პავლე ამბობს ლოცვისას : «.რაჲთა მოგცეს თქუენ სიმდიდრისაებრ დიდებისა მისისა,
ძალითა განმტკიცებად სულისა მიერ მისისა შინაგანსა კაცსა ; დამკჳდრებად ქრისტე სარწმუნოებითა
გულთა შინა თქუენთა»(ეფეს. 3:16, 17);
«ხოლო უფალი სულ არს;
ხოლო სადაცა სული უფლისაჲ არს , მუნ აზნაურებაჲ ( თავისუფლება) არს.» (2კორ . 3:17);
და კვლავ ამბობს : «უკუეთუ ვისმე სული ქრისტესი არა აქუს, იგი არა არს მისი.» (რომ
. 8:9).
კითხვა: შენ თქვი, რომ ყოველივე სულიერი სულშია დაფარული ,
ამგვარად, რას ნიშნავს : «ეკლესიასა შინა მნებავს ხუთ სიტყუა გონებითა ჩემითა სიტყუად
» (1კორ. 14:19)?
პასუხი: ეკლესია ორმხრვივად იგულისხმება: მორწმუნეთა კრებული და როგორც სულის ძალების მთლიანობა. ასე, რომ როდესაც სულიერად საუბრობენ ადამიანზე, მაშინ ეკლესია მთლიანად
მისი შემადგენელია , ხუთი სიტყვა კი საერთო სათნოებებია , რომლებიც აყალიბებენ მრავალსახედ გაყოფად მთლიან ადამიანს. ვინაიდან,
როგორც ხუთი სიტყვის მთქმელი უფალზე სიტყვებით მთელ სიბრძნეს მოიცავს , ასევე ყველა
, ვინც უფალს მიყვება ხუთი სათნოებით , ღმერთშემოსილობის დიდ ნიჭს მოიპოვებს. ხსენებული ციფრი «ხუთი» მოიცავს ყოველივეს : პირველი
- ლოცვა, შემდეგ თავშეკავება, მოწყალება, უპოვარება და სულგრძელება. ეს სათნოებები,
აღსრულებული სურვილითა(ნებელობით, ნდომით მ.მ) და ნებით, სულის სიტყვები არიან , უფლის
მიერ წარმოთქმული და გულით მოსმენილი, რადგან უფალი მოქმედებს, სული გონისმიერად (აზრობრივად მ.მ) აუწყებს ,ხოლო
გული კი , რამდენადაც ინებებს, იმდენად აღივსება ხილულად. ეს სათნოებები კი, რამდენადაც
მოიცავენ ყოველივეს ( დანარჩენსაც) , იმდენად წარმოშობენ კიდეც ერთმანეთს და პირველის დამცრობისა და გაქრობის შემთხვევაში,
სხვებიც ნადგურდებიან ( საუბარია სათნოებებზე, როგორც ურთიერთ შობის მიზეზზე მ.მ).
იმავგვარადვე მეორეს მეშვეობით მყარდება შემდეგი სათნოებები და ასე გრძელდება სათნოებათა
ჯაჭვი. რადგან, როგორ ილოცებს ვინმე, თუ სულისაგან არ იქნება აღძრული? განა ამაზე არ
მოწმობს წმ.წერილიც, სადაც ნათქვამია: «არავის
ჴელ-ეწიფების თქუმად უფალი იესუ, გარნა სულითა წმიდითა.» (1კორ. 12:3).
როგორ შეძლებს ვინმე თავშეკავებით ცხოვრებას ლოცვითი შეწევნის გარეშე? და ვინც ყველაფერში
თავს არ იკავებს, როგორ შეიწყალებს ღარიბს ან განაწყენებულს? ამასთან ერთად , ის ვინც
უმოწყალოა , მას შეუძლებელია ქონდეს ნებელობითი
უპოვარება (არჩევითად მ.მ) . უნდა ითქვას ისიც , რომ ქონების ფლობის სურვილის თანააღზრდილია
მრისხანება ( გაღიზიანებადობა მ.მ) , მიუხედაავდ იმისა, მოხვეჭილი აქვს ეს ქონება,
თუ არა . სათნოებაშემოსილი სული კი , თანააღეშენება ეკლესიაში მყოფებთან ერთად , არა
იმის მიხედვით თუ რა აღასრულა (მოიმოქმედა მ.მ), არაედ იმით, თუ რა ისურვა , რამეთუ
არა საკუთარი სხეული აცხოვნებს ადამიანს ( ანუ სხეულებრივი საქმენი მ.მ) , არამედ ის,
ვინც ძალას აძლევს მას. და ამგვარად, თუ ვინმეს ჩვენი მეუფის წყლულები არ განუცდია
, დაე ნუ ექნება საკუთარ თავზე რამე წარმოდგენა , თუნდაც რომ რაიმე სიკეთე ქონდეს გაკეთებული
ან თუნდაც გაწვრთნილი იყოს ამგვარ მოქმედებებში . ნუ იფიქრებ როდესმე სათნოებებით დაიქადნო
და ან, მისით აუწყო უფალი ვინმეს, რადგან დაწერილია: «რამეთუ ღმერთი არს, რომელი შეიქმს თქუენ თანა ნებასაცა
და შეწევნასა სათნოებისათჳს.» (ფილ. 2:13).
კითხვა: რატომ უდებს წმ.
წერილი ადამიანს მცნებად ამის აღსრულებას
?
პასუხი: ზემოთ ვთქვით, რომ ადამიანს ბუნებითად აქვს უნარი
საკუთარი თავი განსწავლოს სიკეთეში და ღმერთიც თავისი მხრივ ამას ითხოვს ადამიანისგან.
რამეთუ იგი მცნებად გვიდებს, რომ ადამიანმა უპირველესყოვლისა გულისხმაყოს საჭირო(ონტოლოგიური)
, ამის შემდეგ შეიყვაროს ის და კეთილნებელობით გაიწრთვნას მასში ( ამ სათნოებაში),
რათა გონება აქტიური იყოს და ( ადამიანმა შეძლოს ) შრომა გასწიოს და აღასრულოს საქმე,
რამეთუ ღვთის მადლი მსურველსა და აღმსრულებელზე მოეფინება და გარდამოედინება . ადამიანის
ნება, უმთავრესი და არსებითი პირობაა, ხოლო იქ სადაც ნება არ მოქმედებს, არც არაფერი
აღესრულება, თუმცაღა როგორც ღმერთი მას ყოველივე შეუძლია, მაგრამ არ აკეთებს ადამიანზე
მინიჭებული თავისუფლების გამო (რათა არ დააძალოს სათნოება და მისი ნება არ შეზღუდოს
მ.მ). ამგვარად, სიკეთეთა აღსრულება ღმერთზეა
დამოკიდებული , ხოლო მასში მონაწილე ნება - ადამიანის არის. თუმცაღა, თუ ჩვენს ნებას სრულად გადავცემთ უფალს , მაშინ ყველა აღსრულებული საქმე, ჩვენ მოგვეწერება.
საკვირველია ღმერთი ყველა მის საქმეში და შეუცნობელია
გონებისათვის განრზახვანი მისნი, მაგრამ ჩვენ , ადამიანები ვცდილობთ სიტყვებით გამოვსახოთ
მისი სასწაულების მცირე ნაწილი, ვეყრდნობით რა წმ.წერილს, უფრო მეტად განვისწავლებით
მისით , რადგან წერილი ბრძანებს : «რამეთუ ვინ ცნა გონებაჲ უფლისაჲ? ანუ ვინ თანა-მზრახველ
ეყო მას?» (რომ. 11:34). თავად უფალი ბრძანებს : «რაოდენ-გზის ვინებე შეკრებაჲ შვილთა შენთაჲ,...
და არა ინებეთ!?» (მათ. 23:37).ამიტომ ჩვენ უნდა გვწამდეს, რომ თავად შემოგვკრებს
ჩვენ, ის მხოლოდ ჩვენს ნებელობას ეძებს , და რაში მდგომარეობს ჩვენი ნების გამოვლინება
თუ არა ნებელობით შრომაში ? რადგან, როგორც რკინა , როდესად ჭრის , თიბავს , მიწას
ამუშავებს , რგავს ან აფხვიერებს მიწას , თავადაც
ღრმავდება მიწაში, მაგრამ სხვის მიერ მოძრაობს
იგი , ხოლო როდესაც გაცვდება ან და გადატყდება, გაახურებენ მას, გაამრთელებენ და განაახლებენ
, ასევე ადამიანიც , თუმცაღა იღლება, იქანცება და ძალები ეცლება, მასში ღმერთი მოქმედებს
საიდუმლოებრივად. და როდესაც ის დაიქანცება და გულით შეიმუსრება, ანუგეშებს და განაახლებს
მას სულიწმინდა, როგორც წინასწარმეტყველი ამბობს : «ნუ იდიდოს ცული თჳნიერ მკუეთელისა
მის მიერ, ანუ ამაღლდეს ხერხი თჳნიერ მზიდველისა მისისა?» (ესაია. 10:15).
იგივენაირად ხდება ბოროტებასთან მიმართებაშიც, როდესაც ადამიანი მორჩილებს მას და მზად
არის მის აღსასრულებლად , მაშინ სატანა დევნის და ახალისებს მას, როგორც ავაზაკი თავის
რკინის ხმალს. გული რკინას შევადარეთ მისი
უგრძნობლობისა და დიდი სისასტიკის გამო; მაგრამ ჩვენ, როგორც უგრძნობი რკინის მსგავსებმა
, არ უნდა ვიცოდეთ ჩვენი მფლობელის შესახებ, რამდენადაც სიტყვის მფლობელიდან (მთქმელიდან) ადვილად გადავეცემით ბოროტ გულისთქმებს(იგულისხმება,
ბოროტებას დაქვემდებარებული ადამიანის მდგომარეობა) ,არამედ უფრუ უპრიანია ჩვენთვის,
მსგავსად ვირისა და ხარისა, შევიცნოთ ის, ვინც გვაიძულებს თავისი გზებით სიარულს ,
რადგან წერილი ამბობს: «იცნა ჴარმან მომგებელი, და ვირმან ბაგა უფლისა თვისისა; ხოლო
ისრაჱლმან მე არა მიცნა» (ესაია. 1:3). ასე , რომ ვილოცოთ ღვთის შემეცნების სიღრმის შეძენისთვის , რათა
განვისწავლოთ სულიერ კანონებში ,ღვთის მცნებათა სწორად აღსრულებისთვის , ამინ
!
თარგმანი : მ.მ
წყარო : https://azbyka.ru/otechnik/Mark_Podvizhnik/o-duhovnom-rae-i-zakone/
