ერთ-ერთი მოგზაურობისას აღმოვჩნდი ადგილზე,
სადაც რეგის სტილის მუსიკა უკრავდა. ხალისით ვუსმენდი ‘რასტაფარული’ [რასტაფარი (ინგლ. Rastafari) —
1930-იან წლებში იამაიკაში წარმოშობილი და დღეისათვის საკმაოდ გავრცელებული რელიგია.
მის წარმოშობას საფუძვლად უდევს მარკუს გარვეის (1887-1940) წინასწარმეტყველება. მან
1927 წელს იწინასწარმეტყველა, რომ აფრიკაში მოხდებოდა დიდი მეფის აღზევება. 1930 წელს
ჰაილე სელასიეს ეთიოპიის იმპერატორად კურთხევა აღიქმებოდა, როგორც მის ახდენა.] მცდარი სწავლების ტექსტებს და თან
ვტკბებოდი დიდებული კარიბული მელოდიებითა და რითმებით (ვიცი, ეს უცნაური დროს ტარებაა,
მაგრამ გახსოვდეთ მიწი წყარო!). დაიწყო ბობ მარლის ერთ-ერთი სიმღერა და როგორც ყოველთვის,
ახლაც სიტყვებს დავაკვირდი: „გათავისუფლდით გონებრივი მონობისგან - მხოლოდ ჩვენ თვითონ
შეგვიძლია ჩვენი გონების განთავისუფლება...“.
ვწუხვარ, ბობ. მომწონს
სიმღერა, მაგრამ შინაარსს ვერ დავეთანხმები. მხოლოდ ქრისტესა და სული წმიდას შეუძლია
ჩვენი გონების გათავისუფლება მონობისგან (იქნება ეს გონებრივი თუ სხვა სახის მონობა).
მარლის განცხადება გულისხმობს საკუთარი ძალისხმევის მეშვეობით გათავისუფლებას, რაც
სახარებასა და ქრისტეს ეწინააღმდეგება.
ბევრი „კარგი სიმღერა“
არის პოპულარული ჰიტი ... მრავალი „კარგი გამონათქვამი“ არის მცდარი, თუმცა ფართოდ
გავრცელებული და პატივცემულია.
დავუბრუნდეთ გალატელებს
გალატელთა მიმართ
ეპისტოლეს მე-4 თავის მე-5 მუხლში, პავლე აგრძელებს გზასაცდენილი[1] გალატელების გამოსწორებასა და
დარიგებას[2] - უთითებს რა განსხვავებას,
ერთის მხრივ, სულის თავისუფლებასა და მეორეს მხრივ, „ქვეყნიერების ნივთიერი საწყისების“
მონობას შორის (გალ. 4:3). ეს „ნივთიერი საწყისები“ შეიძლება იყოს სხვადასხვა რელიგიები,
სისტემები, „ღმერთები“ და სხვადასხვა რწმენა, რაც ადამიანთა შორის ბუნებრივად წარმოიშობა,
მაგრამ არაფერი აქვს საერთო ქრისტეს რწმენასთან (ბობ მარლისეული თვითგანთავისუფლება
ამის მცირე მაგალითია). პავლეს აზრით, გალატელები გათავისუფლდნენ რჯულის რელიგიური
მონობისგან, თუმცა იგი აცნობიერებს, რომ, შესაძლოა, მეტისმეტად შეაფასა სიტუაცია.
მონები, მემკვიდრეები, მუშაკები
და ბიზნესის მფლობელები.
პავლე მონას ადარებს
მემკვიდრეს, რომელიც თავის მემკვიდრეობას თავისუფლად ჯერ კიდევ არ ფლობს. მონის მსგავსად,
მემკვიდრე მკაცრ წესებსა და შეზღუდვებში (რჯულის ანალოგია) ცხოვრობს, სანამ მამა მემკვიდრეობას
არ მისცემს (ქრისტეს მოსვლის ანალოგია). კანონი იყო შუალედური ხანა აბრაამისადმი მიცემული
უპირობო აღთქმასა და მის შესრულებას, ანუ ქრისტეს განხორციელებას, შორის.
ჩვენს დღევანდელობაში,
ეს ანალოგია შეიძლება აიხსნას ოდნავ განსხვავებულად, რადგან, პავლეს დროს „მონას“ განსხვავებული
კონოტაცია[3] ჰქონდა, ვიდრე დღეს აქვს. შეიძლება
ითქვას, რომ მამის ბიზნესში ძე მუშაობს, როგორც შეგირდი ან დაწყებითი დონის მუშაკი
და ქვედა დონის მუშაკის ყველა წესსა და რეგულაციას ემორჩილება, სანამ მამა ძეს ერთიანად
არ დაუთმობს[4] ბიზნესის
მფლობელობასა და კონტროლს. ძე აღარ არის მუშაკი, არამედ მფლობელობის შედარებით თავისუფლებამდე
ამაღლდა[5].
ბიზნესის მფლობელი
მიხვდება რაზეც არის საუბარი - თავისუფლებას მოჰყვება პასუხისმგებლობა. ბიზნესის მფლობელი
ან მემკვიდრეობის მიმღები ან ის, ვინც პრივილეგიას იღებს, კისრულობს ამ პრივილეგიისა
და პოზიციის თანაბარ[6] პასუხისმგებლობას.
ისინი, ვინც ქრისტეში განთავისუფლდნენ, ასევე კისრულობენ დიდ პასუხისმგებლობას იმისა,
რომ სულში იცხოვრონ, რაც ძალიან კარგად არის ახსნილი რომაელთა მიმართ პავლეს ეპისტოლეს
მე-12 თავის დასაწყისში. თუ ქრისტეში ყოფნის პრივილეგია გვაქვს, მაშინ, ვკისრულობთ
პასუხისმგებლობას, რომ შესაბამისად ვიცხოვროთ და როგორც მისი მოწაფეები, გავიზარდოთ
ჩვენს პრივილეგირებულ როლში. თუ როგორ უნდა მოვახერხოთ ეს, ახსნილია წერილში, ქრისტეს
მცნებების სახით. ეს არის სულისმიერი პროცესის - „განწმენდის“[7] - მნიშვნელოვანი ნაწილი.
გალატელებში, პავლე
უფრო ძირითად საკითხს ეხება. აქ საუბარია არა იმაზე, რომ თავისუფალი ადამიანები გაურბიან[8] პასუხისმგებლობას (ამის შესახებ
კორინთელთა მიმართ 1-ელ ეპისტოლეში ვკითხულობთ), არამედ იმაზე, რომ თავისუფალი ადამიანები
ისევ მონობას უბრუნდებიან თავისივე თანხმობით - უჯერებენ მათ, ვინც ისევ მონობაშია
და თავისუფალ ადამიანებსაც მონობისკენ უხმობს. ეს არის თავისუფალი ადამიანის მხრიდან
ყველაზე დიდი უპასუხისმგებლობა.
პავლეს ასწავლის,
რომ როდესაც ჩვენს რწმენასა და ნდობას ქრისტეში ვამყარებთ, ვიღებთ ძეობას, როგორც შვილები
და მემკვიდრეები; ვიღებთ სულს, რომლითაც ღმერთს შეგვიძლია „მამა“ ვუწოდოთ (გალ.
4:6). მაშასადამე, ქრისტეში აღარ ვართ მონები, არამედ თავისუფალი შვილები და მემკვიდრეები
(მე-7 მუხ.). ჩვენი გაგებით, როდესაც ქრისტე მოვიდა, რათა რჯულისა და ცოდვებისგან დავეხსენით,
ჩვენ ბიზნესის თანამფლობელები გავხდით, მანამდე კი ქვედა დონის მუშაკები ვიყავით. მუშაკი
შეიძლება დაიქირავო, გაათავისუფლო, გამოსცადო. მფლობელი, თუმცა კი დიდ პასუხისმგებლობას
კისრულობს, მუშაკი აღარ არის. როგორ შეიძლება მფლობელმა სხვას გადასცეს ბიზნესი და
თავად ისევ მუშაკის რანგში ჩამოქვეითდეს? ამგვარად, ასეთი მფლობელი აჩვენებს, რომ მუშაკის
(ან მონის) სტატუსზე მაღლა დადგომა მისთვის მისაღები არ ყოფილა.
საინტერესო მიგნებებისა
და უფრო ფართო ბიბლიური კონტექსტისთვის აქ შეჩერდით და წაიკითხეთ გამოსვლა 16:2-3, 17:3, 19:5-6, 20:2,
32:1, 32:7-14.
მონებით ვაჭრები
გალატელები ამქვეყნიურობის
მონები იყვნენ. ისინი აყვნენ „იუდეველების“ დაჟინებას, თითქოს, „ნამდვილი“ ქრისტიანობა
იუდეველთა რჯულის მორჩილებას ითხოვდა. ამგვარად, გალატელები ისევ მონობას და „ქვეყნიერების
უმწეო და უბადრუკ საწყისთ“ უბრუნდებოდნენ (მე-9 მუხლი). როგორც ჩანს, ისინი წარმართულ
რელიგიურ დღესასწაულებსაც აღნიშნავდნენ (მე-12 მუხლი). ამით გააოგნეს პავლე, რომელიც
შიშობდა, რომ სახარება მათ ამაოდ ხომ არ უქადაგა.
პავლემ შეახსენა
გალატელებს, რამდენად დიდი სიკეთე იყო მათთვის სახარება, როდესაც მათ ის სიხარულით
მიიღეს და პავლეს, როგორც თავიანთი მოძღვის, ერთგულნი იყვნენ. შემდგომ, როდესაც პავლე
წავიდა, გამოჩნდნენ „იუდეველები“, რომლებმაც გალატელები მოჩვენებით პატივში ჰყავდათ,
მაგრამ ამის მიზანი იყო სახარების გაუკუღმართება და გალატელთა რჯულის უღელში მოქცევა.
ანუ, „იუდეველები“ შემოვიდნენ და მოითხოვეს ბიზნესის დაბრუნება. ეს „იუდეველები“ დაეპატრონნენ გალატელებს, მათ ეგოზე მოახდინეს ზეგავლენა, რათა
დაეპყროთ ისინი და კვლავ „მონებად“ ექციათ (14-20 მუხლები).
სხვადასხვა (ზოგჯერ
ძალიან პოპულარული) ეგრეთ წოდებული „ევანგელისტები“ და „მოძღვრები“ ზუსტად იგივეს აკეთებენ
დღეს, მაგრამ, გაცილებით უფრო ტკბილად და დახვეწილად. არსებითად, მიდგომა იგივეა: პირველ
რიგში, უკავიათ ბიბლია, თუმცა მისი აზრი იშვიათად თუ ესმით - აქა იქ, კონტექსტიდან
ამოგლეჯენ მუხლებს, რათა თავიანთი აზრი „დაამტკიცონ“; მერე, ყვებიან ადამიანური გამარჯვების
ისტორიებს, თუ როგორ გადალახეს ადამიანებმა დაბრკოლებები; ყვებიან ადამიანური ძალისხმევისა
და სიკეთის ამბებს; ყვებიან წარმატების ისტორიებს, ათბობენ და აიმედებენ თავიანთი მსმენელი
ჰუმანისტურ გულს. მესამე: ასწავლიან, რომ თუ იგივე გულის გამათბობელ, არა ეგოისტურ
ტექნიკას და მეთოდებს მივმართავთ, რასაც წარმატებული ადამიანები მიმართავენ, ღმერთი
ჩვენც მოგვცემს გამარჯვებას. თუ ჩვენ ასე ვიქცევით, ღმერთიც შესაბამისად უნდა მოგვექცეს.
ბოლოს და ბოლოს, ღმერთს ვუყვარვართ და ჩვენთვის საუკეთესო სურს და ამ ყოველივეს მისგან
მივიღებთ, თუკი მხოლოდ ვიწამებთ.
გამარჯვება (წარმატება, აყვავება, ხსნა) კარგია, როცა ჩვენია! ასე ამბობენ ცრუ წინასწარმეტყველნი.
ცრუ წინასწარმეტყველნი
ასწავლიან (და უამრავ წიგნსაც წერენ) ღვაწლის ცრუ სახარებას და არაფერს ამბობენ ადამიანურ
მანკიერებებზე, ცოდვაზე, დაცემაზე, ჩვენს მარად უიმედო მდგომარეობაზე და იმ მადლსა
და წყალობაზე, რომელიც ღმერთმა გამოავლინა, რათა დავეხსენით ცოდვით დაცემით გამოწვეული
სამართლიანი შედეგებისგან. ქრისტეს ნამდვილი სახარება მათ გულის ამაჩუყებელ თხრობას
აკნინებს. მათ „სწავლებებს“ უნდა ვერიდოთ. მონობა შეიძლება ლამაზად და სასურველად წარმოაჩინო.
თანამედროვე წინასწარმეტყველის პარაფრაზს თუ მოვახდენთ: „გიღიმის, ზურგს უკან კი სისინებს“.
იმისათვის, რომ შევამოწმოთ, ყალბია ეს თუ ნამდვილი, უნდა დავაკვირდეთ, ვინ არის ცენტრალური
ფიგურა: ჩვენ, ადამიანები, ვართ ცენტრში თუ თავად მომღიმარი წინასწარმეტყველი.
აგარი, ისმაელი, სარა და ისააკი
განსაკუთრებით საინტერესო
და ძლიერია ჰაგარისა და სარას მაგალითი. როგორც ჩანს, პავლე ავლებს ანალოგიას ისმაელსა
(რომელიც მას მონა-ქალი აგარისგან შეეძინა) და იუდეველებს, „იერუსალემს“ (რჯულის ხალხს)
შორის; ხოლო თავისუფალი ქალი - აბრაამის ცოლი სარა არის ქრისტეს მოწამეთა დედა. დაპირება
(ქრისტე) აბრაამისა და მისი თავისუფალი ძის - ისააკის ხაზით მოვიდა და არა ისმაელის
ხაზით. პავლე ხაზს უსვამს, რომ გალატელი ქრისტიანები, ისააკის მსგავსად, დაპირების
შვილები არიან, ანუ აბრაამისადმი დაპირების შვილები, მადლის შვილები, რწმენის თავისუფლების
შვილები და არა მონობის შვილები, შესაბამისად, არა რჯულის შვილები. პავლეს მაგალითის
სახით მოჰყავს ძველი აღქმის მაგალითი და უბრძანებს გალატელებს, რომ განდევნონ იუდეველები
(მონა-ქალი და მისი ვაჟი) და ქრისტეში თავისუფალი სრული მემკვიდრეები გახდნენ (მუხლები
30-31).
გალ. 5:1-ში ვკითხულობთ:
„თავისუფლებისათვის გაგვათავისუფლა ქრისტემ“. კონტექსტში აზრი გასაგებია. „ჩვენ“, რომელთა
რწმენა ქრისტეშია და არა რჯულის დაცვაში და არც „ამა ქვეყნის საწყისებში“ განვთავისუფლდით
რჯულისგან, რათა თავისუფლებაში ვიცხოვროთ; რათა არ დავუბრუნდეთ რეგულაციებსა და პოპულარულ
რელიგიურ იდეებს ან უბრალო „სულიერებას“ ან მისტიციზმს და ქრისტიანობად შენიღბულ ღვთისმოსაობას
და არც მომღიმარეთა „სახარებას“, რომლითაც გვეუბნებიან „როგორიც გინდა ისეთი იყავი“.
პავლემ დაწერა: „მაშ, მტკიცედ იდექით და ნუღარ დაიდგამთ მონობის უღელს“.
ეს რადიკალიზმია?
მესმის, რომ ზოგიერთისთვის
ეს იდეები რადიკალურია. განა ღვთის რჯულით არ უნდა გავიხაროთ? განა ფსალმუნებში დავითი
რჯულს არ აქებს? განა ქრისტე არ ამბობს, რომ ერთი სიტყვაც არ გადავა რჯულისა, სანამ
ყოველივე არ აღსრულდება? განა რჯულში არ ვართ ქრისტეს დაბრუნებამდე? განა ეს ყოველივე
არ ნიშნავს, რომ ჩვენ რჯულის ხალხი ვართ? განა წარმართებს რჯული არ უნდა ვუქადაგოთ?
განა არ უნდა მივუთითოთ რჯულის დარღვევებზე - გინდაც ურწმუნონი არღვევდნენ, გინდაც
მორწმუნენი? განა რჯულის დამარღვეველნი არ უნდა გვეჯავრებოდნენ და მათთან საერთო არაფერი
არ გვქონდეს? და განა არ უნდა შევაქოთ კეთილი
საქმეები, რომლებსაც ადამიანები იქმან საკუთარი თავისთვის თუ სხვებისთვის?
ყველა ამ კითხვაში
ჩაღრმავებას საკმაო დრო დასჭირდება. მაგრამ, ამ კითხვებში ჩაღრმავება ნამდვილად ღირს.
თუმცა, მოკლედ შევაჯამებ და მოგახსენებთ იმ აღმოჩენებს, რომლებიც წმინდა წერილსა და
სახარებაში გავაკეთე:
1. დიახ, აღფრთოვანებულნი უნდა ვიყოთ ღვთის რჯულის ზნეობით, რადგან რჯული მის ხასიათსა
და ბუნებას ასახავს და ჩვენი მაცხოვრის (რომელმაც თავად იცხოვრა რჯულის მიერ) სიკეთეს
გვანახებს. ასევე, შეგვიძლია აღვფრთოვანდეთ იმ ფაქტით, რომ ადამიანური მორალისა და
ეთიკის წყარო ღმერთის ბუნებასა და ხასიათშია (ჩვენ თავად თუ არ დავამახინჯეთ ეს მორალი
და ეთიკა ჩვენივე მანკიერებებით) და ღვთის კანონების წყაროც ღმერთია. მაგრამ, ეს არ
ნიშნავს, რომ ჩვენ რჯულში ვართ ან რომ რჯულის დაცვის ვალდებულება გვაკისრია ჩვენი ცხონების
მოსაპოვებლად ან შესანარჩუნებლად. ეს არის იდეების სრული წინააღმდეგობა. ღმერთი გვიხსნის
რჯული დაუცველობისგან - რჯულის დაცვა არ არის ჩვენი ცხონების პირობა;
2. დავითი სწორად განადიდებდა რჯულს. როდესაც
დავითი წერდა ფსალმუნებს, ის, ჩვენგან განსხვავებით, ძველ აღთქმაში ცხოვრობდა, ჩვენი
მაცხოვრის განკაცებამდე რამდენიმე ათასი წლით ადრე. დავითი თუ ცხონდა, მომავალი მაცხოვრის
რწმენით ცხონდა და არა რჯულის დაცვით;
3. იესომ ნამდვილად თქვა, რომ რჯული არ გადავა,
სანამ არ აღსრულდება. შემდეგ, ჯვარზე თქვა: „აღსრულდა!“ იმ მომენტში მან აღასრულა ძველი
აღთქმის რჯული; ერთი დღით ადრე კი, „ბოლო სერობაზე“, იგი მადლის ახალ აღთქმაში შევიდა
თავისი სისხლით;
4. არა, ჩვენ არ ვართ „რჯულის ხალხი“. პავლე
ამაზე საუბრობს გალატელთა მიმართ ეპისტოლეში. უნდა გვაწუხებდეს ის ფაქტი, რომ რწმენის
მიღმა მყოფ ადამიანებს „რჯულის ხალხი“ ვგონივართ, რადგან ქრისტეს სახარება ნათლად
არ წარმოვაჩინეთ. ურწმუნოთათვის სასიკეთო იქნება, თუკი დაგვინახავენ, როგორ აღვასრულებთ
ჩვენი ცხონების საქმეს ერთმანეთისადმი სიყვარულში. თუ უცხონი იტყვიან, რომ „ქრისტიანობა
არის რწმენა, რომლის თანახმადაც, ღმერთი ადამიანებს ცოდვებს არ უთვლის“, ე. ი., ვერ
გავავრცელეთ სახარება. უნდა ვილოცოთ იმისათვის, რომ ურწმუნოებს ავუხსნათ და ვაჩვენოთ,
თუ რას ნიშნავს მადლის მიერ, რწმენით ცხონება და არა ვამტკიცოთ და შევინარჩუნოთ რჯული
იმისათვის, რომ ღმერთმა მართლებად მიგვიჩნიოს;
5. არა, ქრისტეს არ დაუვალებია ჩვენთვის, რომ
მოვიაროთ ქვეყნიერება და მათ(ხალხებს) ცოდვაზე მივუთითებდეთ. ამგვარად, ურწმუნოების თვალში (სულ მცირე) პირმოთნეებად
და ფარისევლებად გამოვჩნდებით. მშიშრობაა, რომ საკუთარ თავს დავაჯეროთ, თითქოს ვართ
რჯულის ხალხი და რჯულში ვცხოვრობთ, მოჩვენებითად დავიცვათ იგი და სხვებსაც მოვახვიოთ
თავზე და ამით ვეცადოთ ამ რჯულში ჩვენი ადგილის დამკვიდრებას. ამ ყოველივეს საერთო
არაფერი აქვს იმ დიდ დავალებასთან, რასაც ქრისტეს სახარების ქადაგება ჰქვია. ჩვენი
დავალება არ არის, რომ ღმერთის კანონიერი <<საპოლიციო>> ძალა ვიყოთ. „მოწმობის“
პრაქტიკის თვალსაზრისით, კარგს ვიზამთ, თუ ღმერთის მადლსა და წყალობის შესახებ დისკუსიებში
შევეშვებით ჰომოსექსუალობის, საზოგადოებრივი ცხოვრებიდან რელიგიის ამოღების, უპატიოსნო
პოლიტიკოსების, უსამართლო კანონების და ა. შ. მხილებას[9]. ჩვენ შეგვიძლია, მხოლოდ, მოვაგვაროთ
ჩვენი რეალური პრობლემა, რომლის ფონზეც ყოველივე ზემოაღნიშნული აქტუალობას კარგავს;
6. არა, არ უნდა გვძულდეს რჯულის დამრღვევნი.
მთელი ცხოვრება მესმის, რომ ღმერთს სძულს ცოდვა, ცოდვილები კი უყვარს; ასევე, ხშირად
მესმის, რომ ჩვენც უნდა გვძულდეს ცოდვა, ცოდვილები კი უნდა გვიყვარდეს. ეს აზრი, გარკვეულ
წილად, სწორია, თუმცა, ამ „გიყვარდეს“ და „გძულდეს“ შორის ძალიან მყიფე ზღვარია და
ძალიან ძნელია ამ ზღვარზე ისე სიარული, რომ ფარისევლობაში არ გადავარდე და არ მოაჩვენო
თავი, თითქოს რჯულს იცავ, მაშინ როდესაც, სინამდვილეში, არც ერთი ჩვენგანი მას არ იცავს.
უფრო სწორია ვიგულისხმოთ, რომ ჩვენი ცოდვები გვძულს და მათი ამოძირკვა გვინდა;
7. ნებისმიერი ნამდვილი სიკეთე, რომლებსაც ადამიანები
საკუთარი თავის ან სხვების მიმართ ავლენენ, ღვთის ხატისა და სათნოების ანარეკლია. მაშასადამე,
არ უნდა განვადიდოთ ჩვენი სიკეთე და ჩვენი გულუხვობა და ქველმოქმედება. როდესაც გულის
ამაჩუყებელი ისტორიები გვესმის და გვგონია, რომ ჩვენ მართლაც კეთილები ვართ და ყოველივე
კარგს ვიმსახურებთ ღმერთისგან, მაშინ სერიოზულად ვცდებით.
სული, ხორცი და რჯული
გალ. 5:16-ში პავლე
სულიერ სვლაზე საუბრობს. იგი ამბობს, რომ სულიერად სიარული არ ნიშნავს რჯულში სიარულს.
იმისათვის, რომ რჯულში არ ვიყოთ, ქრისტეს რწმენა და იმედი უნდა გვქონდეს, რადგან მხოლოდ
ქრისტე აუქმებს ცოდვისათვის სასჯელს და რჯულის მონობას. პავლე ამბობს, რომ ის, ვინც
სულიერად დადის, არ ასრულებს ხორციელ სურვილებს, ანუ, არ აღასრულებს ხორცის საქმეებს,
რომლებიც 5:19-21-შია ჩამოთვლილი. ისინი, ვინც ხორცის სურვილებს ასრულებენ, სულიერად
არ დადიან და ამიტომაც ისინი ქრისტეს / მადლის სახარებას ვერ იწამებენ. ურწმუნონი კვლავ
თავიანთ ცოდვებში რჩებიან და კვლავ ურწმუნონი არიან, თუნდაც რელიგიურ დღესასწაულებზე
და კვირას მორწმუნეებივით იქცეოდნენ.
მნიშვნელოვანია,
რომ სახარების ბუნებიდან გამომდინარე, ანუ მორწმუნეებს ცოდვებს რომ პატიობს, პავლე
ვერ იტყოდა, რომ „ხორცის საქმეების“ აღსრულება ადამიანს ცხონებას წაართმევს და მარადიულ
წყევლას დაუმკვიდრებს. ასეთი რამ ნიშნავს, რომ ცხონება საერთოდ არ არსებობს, რადგან
არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც 5:19-21-ში ჩამოთვლილი ცოდვები არ ჩაუდენია, მითუმეტეს,
თუ მხედველობაში მივიღებთ ცოდვის განმარტებას, როგორც ის მათეს სახარების მე-5 თავშია
მოცემული. მაშინ, გამოდის, რომ პავლე თავადვე ეწინააღმდეგება გალატელთა მიმართ თავისივე
ეპისტოლეს, რომელშიც გალატელებს ეუბნება, რომ მათ ქრისტეს ღვაწლის ქმედითობის უნდა
სწამდეთ და არ მოექცნენ რჯულის ქვეშ, ანუ „მონობის უღელში“.
მორწმუნეებმა, რომლებიც
ქრისტემ გამოისყიდა და რომლებიც რჯულში აღარ არიან, სულიერად უნდა იარონ. ზუსტად ამას
ეუბნება პავლე გალატელებს: იწამონ მხოლოდ ქრისტე. ამით ისინი სულს მიიღებენ და მასში
ივლიან. შესაძლებელია თუ არა, იწამო, მიიღო სული, მასში კი არ იარო? რათქმაუნდა, მორწმუნეებს
თავისი მარცხი მოსდით, როდესაც მათთვის მიცემულ სინათლეში დადიან. ზუსტად ეს არის ცოდვა.
მაგრამ, დიდი სხვაობაა შეცდომების დაშვებასა და ხორცში სიარულს შორის, როდესაც ხორცში
სიარული ჩვეულ ცხოვრების წესად მიგვაჩნია.
გამიგია ფრაზა:
„იარეთ სულში და ნუ აღასრულებთ ხორცის სურვილებს“. მე ეს ფრაზა შემდეგნაირად მესმოდა:
„თუ გინდათ რაიმე ხერხი, რომელიც საშუალებას მოგცემთ, რომ ხორციელი ცოდვები არ ჩაიდინოთ,
მაშ, აჰა ეს ხერხი: იარეთ სულში“. მე ეს კონტექსტიდან ამოგლეჯილად გავიგე, რომ თუ ხშირად
ვილაპარაკებ ენებზე და მისტიურ ოცნებებს მივეცემი, ხორცის სურვილებს აღარ აღვასრულებ.
რათქმაუნდა, ეს
ვერ იქნება ამ მუხლის მნიშვნელობა, რადგან მას თავისი კონტექსტი გააჩნია. უბრალოდ რომ
შეგვეძლოს სულიერად სიარულის არჩევა, თითქოს, ეს იყოს არჩევანი, რომელსაც ყველას შეუძლია
თავისუფლად გააკეთოს, მაშინ, საქმეებით გამართლება ბილეთივით იქნებოდა. რა საჭირო იქნებოდა
მაცხოვარი, უბრალოდ და მარტივად რომ შეგვეძლოს „სულიერად სიარულის“ არჩევა და ამით
სიმართლის მიღწევა? მაშინ, ჩვენი რელიგია იქნებოდა კეთილმსახურების ანდა მისტიციზმის
რელიგია და არა ქრისტიანობა. ცოდვით დაცემას არ ექნებოდა თავისი მოქმედება და არც მაცხოვარი
იქნებოდა საჭირო.
ახლა როგორც მესმის
ამ სიტყვების მნიშვნელობა, შემდეგია: „გჯეროდეთ და გწამდეთ ქრისტესი და იმისა, რომ
მასში იქნებით მართალნი; გჯეროდეთ და გწამდეთ ცოდვების მიტევებისა, და მერე, როცა აღარ
იქნებით რჯულში, არამედ იქნებით სულში, აღარ შეასრულებთ ხორციელ სურვილებს. ამის ნაცვლად,
ღვთის სულში იცხოვრებთ, სადაც არის პატიება, სიცოცხლე, სიწმინდე, ზრდა და ცათა სასუფევლის
მარადიული მოქალაქეობა. იარეთ სულში, რადგან სულში ცხოვრობთ“!
ასეთი მნიშვნელობა
გალატელთა მიმართ ეპისტოლეს მთლიან შინაარსს და მთელი ახალი აღთქმის კონტექსტს შეესაბამება.
გულწრფელად მაინტერესებს
სხვა ინტერპრეტაციები. ეს არ არის გამოწვევა, არამედ გულწრფელი ინტერესი სხვათა აზრის
მიმართ. რათქმაუნდა, ეს აზრი წმინდა წერილითა და კონტექსტით უნდა იყოს გამყარებული.
პრაქტიკული გამოყენება
ჩვენთვის საკმარისია,
რომ ვაღიაროთ ჩვენი დაცემულობა; ვაღიაროთ, რომ ვართ მანკიერი ცოდვილები, ზუსტად ესეთივე,
როგორც სხვები, ვინც გვინდა, რომ ქრისტეში მოვაქციოთ. ვაღიაროთ, რომ ღვთის მადლი გვიხსნის
ქრისტეს რწმენის მიერ. სად ვკითხულობთ ახალ აღთქმაში, რომ უნდა „შევცვალოთ საზოგადოება“,
„მოვახდინოთ მთავრობის რეფორმა“ ან „გამოვასწოროთ კულტურა“? სად გვეუბნება წმინდა წერილი,
რომ კულტურა ქრისტეს უნდა დავუქვემდებაროთ ან „შევცვალოთ სხვათა ცხოვრება“? ჩვენ უნდა
ვიქადაგოთ სახარება, როგორც ინსტრუმენტი, რომლითაც ურწმუნოები შეიძლება ცხონდნენ; ვასწავლოთ
სახარება მათ, ვისაც ქრისტეს მცნებები სწამს, რათა დავეხმაროთ სულიერ ზრდაში და ჩვენ
თავადაც გავიზარდოთ, როგორც ერთგული მოწაფეები.
თუ ვინმემ იცით,
სად წერია „სოციალური ტრანსფორმაციების“ შესახებ, გთხოვთ, გამაგებინოთ.
ვიცით ძველი აღთქმის
ცნობილი პასაჟი: „ჩემი ერი, რომელიც ჩემი სახელით იწოდება, თავს დაიმდაბლებს და ილოცებს...
მაშინ განვკურნავ მათ მიწას“. თუმცა, ეს ძალიან შორია იმისგან, რომ ქრისტიანობას სოციალური,
კულტურული და ზნეობრივი რეფორმის მოძრაობა ვუწოდოთ. თანაც, აქ საუბარია „ჩემს ხალხზე“
და არა ყველაზე.
დაიცადეთ: განა
მისტიური კეთილმსახურება ასეთ აზროვნებასა და სწავლებას არ გამორიცხავს?
არსებობს რწმენის
სახეობა, რომელსაც შეიძლება ვუწოდოთ „კეთილმსახურება“[10], რომლის თანახმადაც, ქრისტიანული
სწავლებები და ბიბლიური პრინციპები, არსებითად, გამოუსადეგარი და უმნიშვნელოა, რადგან
საჭიროა მხოლოდ „იესო გულში“ გვყავდეს, გვიყვარდეს ღმერთი და ადამიანები. ამის იქით
რაც რაიმე დეტალია, შეიძლება შენთვის „სწორი იყოს“, ჩემთვის კი არა. ერთის მხრივ, ეს
ძალიან მიმზიდველად და მარტივად ჩანს. მეორეს მხრივ კი, ამას გარკვეულ ფატალური პრობლემები
აქვს.
ამ პრობლემებს ასე
შევაჯამებდი: ასეთი ფილოსოფია ჩაანაცვლებს ჩვენს ძალისხმევასა და „სიკეთეს“; ჩაანაცვლებს
ჩვენს სულიერ სიღრმესა და კეთილმსახურებას; ჩაანაცვლებს იესოს ისტორიულ გზავნილს და
მის მიერ აღსრულებულ ღვაწლს, რომლის გარეშეც ცოდვებში დავიკარგებით, ხოლო თუ ცოდვებში
დავიკარგებით, მაშინ ჩვენი მხრიდან „სიკეთის“ მცდელობა ფუჭია. დავამატებდი, რომ „შენთვის
სწორია, ჩემთვის კი არა“ მიდგომა სრულიად არათანმიმდევრულია. არც ერთ ადამიანს არ უყვარს
ღმერთი და მოყვასი 100%-ით. ეს ვერავინ აღასრულა ქრისტეს გარდა. აქედან გამომდინარე,
ისევ ვუბრუნდებით სახარებას, ქრისტეს ჭეშმარიტებებსა და ბიბლიურ სწავლებას და არა ჩვენს
კეთილმსახურებას.
არსებითად, ქრისტიანობა
ნიშნავს (1) გჯეროდეს და გწამდეს იმისა, რაც ჩვენამდე ძალიან დიდი ხნის წინ მოხდა;
(2) გჯეროდეს და გწამდეს ადამიანისა, ვინც ეს აღასრულა; გჯეროდეს და გწამდეს (3) წერილისა,
რომელიც ამ ამბებს აღწერს და (4) გჯეროდეს და გწამდეს იმ ფაქტისა, რომ ეს ყველაფერი
პირადად ჩვენ გვეხება, რადგან ღმერთმა გადაწყვიტა ასე. ქრისტიანობა არ შედგება იმისგან,
რომ ჩვენ გვიყვარს ღმერთი და მოყვასი, მიუხედავად იმისა, რომ ეს სიყვარული წმინდა ცხოვრებაში
აისახება. ჩვენი ზრდა ამ სიყვარულში განპირობებულია მადლით, რადგან ღვთის სული ჩვენს
მიერ და ჩვენთვის იმაზე გაცილებით მეტს აკეთებს, ვიდრე თავად ჩვენ შეგვიძლია. „კეთილმსახურება“,
იმ გაგებით, როგორც მე ვიყენებ ამ ტერმინს, ნიშნავს, რომ ქრისტიანობა შედგება ჩვენი
საქმეებისგან, ანუ საქმეების რელიგიაა.
კეთილმსახურება
კარგია, როგორც განწმენდის[11] პროცესის ნაწილი. ის კარგია,
როდესაც მადლისმიერია და არა როდესაც მივიჩნევთ მას მთავარ მოვლენად, რომელიც ჩვენი
სიკეთისგან მომდინარეობს.
[1]
Wayward
- გზააბნეული, გზას აცდენილი.
[2]
Exhortation - დარიგება.
[3]
Connotation - სიტყვის, ცნების ძირითადი მნიშვნელობის თანმდევი მნიშვნელობა.
[4]
Relinquishes - უთმობს.
[5]
To elevate - ამაღლება.
[6]
Commensurate - თანაბარი, თანაზომიერი, პროპორციული.
[7]
Sanctification - განწმენდა, წმინდანად გახდომა, წმინდანად შერაცხვა.
[8]
To shirk - თავის არიდება.
[9]
Diatribe - მხილება.
[10]
Pietism.
