ღმერთზე ჩვენ არაფერი
ვიცით :
როდესაც ჩვენ ღმერთის შესახებ საუბარს ვცდილობთ , გამოვდივართ
სამყაროს ჩვენეული შემეცნების გამოცდილებიდან . ჩვენი ცხოვრებისეული გამოცდილება კი
შობილია ჩვენივე მცდელობებისა და შედომების ,
წარმატებებისა და დანაკარგების მიერ . ჩვენ ვიცით სიყვარულის , მოწყალების
, სამართლიანობის და სიმართლის შესახებ ზუსტად იმდენი , რამდენსაც ჩვენი უშუალო გამოცდილება იტევს და აირეკლავს
.
ხოლო ღმერთი ყოველგვარ ადამიანურ შემეცნებასა და გამოცდილებაზე
მაღლა დგას .ამიტომ არ შეიძლება ღმერთზე ითქვას ,
რომ ის - სინათლეა, რომ ის - სიცოცხლეა , რომ ის- სიყვარულია ან მოწყალება
. ღმერთზე არ შეიძლება ითქვას იმგვარი რამ ,
რაც მას განსაზღვრავდა და შემოსაზღვრავდა ადამიანური სიტყვით ან გამოცდილებით
. ის უსასრულოდ მეტია ყველა იმ სიტყვასა და ცნებაზე , რომელიც ჩვენ შეგვიძლია წარმოვთქვათ
ან წარმოვიდგინოთ ,ყველა იმ გამოცდილებაზე მეტია რაც კი სამყაროში ადამიანის არსებობიდან
ვიდრე დღემდე არსებობს . იოანეს სახარება პირდაპირ ამბობს : ,, ღმერთი არასოდეს არავის
უხილავს: ( იონ. 1:18) და ამავდროულად იგივე სახარება გვეუბნება : ,, ჩვენ ღმერთი უნდა
გვიყვარდეს მთელი ჩვენი გონებით , სულით, გულით და ძალით " (მარკ. 12:33).
როგორ გიყვარდეს ის, ვინც შენ არ იცი ?როგორ გიყვარდეს
ის ვისაც ვერ ხედავ, რომელზეც არანაირი სიტყვის თქმაც არ შეგიძლია ?
ამაშია ყოველი ადამიანის უდიდესი პრობლემა , რომელიც ცდილობს ღმერთთან თავისი ურთიერთობების
დალაგებას . როდესაც ღმერთი უხილავია, მიუწვდომელი , სრულად შეუცნობელი და როდესაც
ღმერთზე არაფერი შეგიძლია თქვა - მაშინ ადამიანი
მის ურთიერთობას ღმერთთან ძალიან აადვილებს . ჩვეულებრივ ადამიანი საუბრობს მისი ღმერთის
რწმენის შესახებ ამგვარად : ,, იქ რაღაც ნამდვილად
არის". თქვენ იცით , რომ ეს მართლაც რომ
გულახდილი პასუხია . ძალიან გუწლრფელი და პატიოსნური განსაზღვრაა მისი რწმენისა
, რამდენადაც ბანალურად და არასაკმარისად ჟღერდეს
. ჩვენ ვიცით რწმენის სიმბოლო ანუ ,,მრწამსი" ჩვენ ასევე ვიცით დოგმატები და ზოგადად ჩვენ ბევრი რამ ვიცით
, მაგრამ არსობრივად ჩვენ ღმერთის შესახებ არაფერი ვიცით . ,, იქ რაღაც ნამდვილად არის"
- და მაშინ ადამიანი ამ ,, იქ რაღაცა არისადმი" იწყებს მოქცევას .
იწყებს იმ შესაბამისი საშუალებების ძიებას , რომელთა მეშვეობითაც შეძლებს ურთიერთობის დამყარებას
მასთან . პრიმიტიულ ან წარმართულ საზოგადოებაში
ეს ყოველთვის რიტუალურ მსხვერპლშეწირვაში ვლინდებოდა ( და ვლინდება. მ.მ) .
რაში
სჭირდება ღმერთს ადამიანი
?
ჩვენს წარმოდგენებში ფული - ღმერთთან ურთიერთობის ექვივალენტურია
. გავცემთ მოწყალებას და თითქოს გამოგვდის ეს ურთიერთობა . მაგრამ ჭირდება კი ღმერთს ამგვარი ურთიერთობები
? ჩვენ კი არაფერი გაგვაჩნია , მსხვერპლშეწირვა
- გულისგულია ნებისმიერი რელიგიისა
. ადამიანი თავის ღმერთთან ერთგვარ შეთანხმებას ( კონტრაქტს) ადგენს . მოდი მე მოვიქცევი
ასე , ასე და ასე , არ გავაკეთებ ცუდ რაღაცეებს , ხოლო შენ კი ამ ცხოვრებაში ხელს მომიმართავ
. მე შენ მოგიტან მსხვერპლს , კარგად მოვიქცევი
და როდესაც დამჭირდები და მოგიხმობ აუცილებლად დამეხმარე . მოკლედ რომ ვთქვათ
, ეს არის კიდევაც რწმენის იმგვარი გაგება , რომელიც თითქმის ყველა წარმართულ რელიგიურ
სისტემებში არსებობს . ის გამოვლენილია სხვადასხვა კულტებში , სხვადასხვა ტრადიციებსა და კულტურებში, სხვადასხვა
სიტყვებსა და ლოცვებში, მაგრამ არსი ერთი და იგივეა , მხოლოდ ქრისტიანობაში იძენს ღმერთის
იდეა სხვა დატვირთვას და მნიშვნელობას .
ჩვენს რწმენაში ერთი ძალიან განსაკუთრებული რამ არის
: მიუღწეველი , უსასრულო , მარადიული , შემოუსაზღვრელი
, ყველგან მყოფი , ყოვლისმცოდნე , ყოვლადძლიერი
ღმერთი ჩვენთან თავისი ნებით მოდის . ჩვენ არ შეგვიძლია მას ხმა მივაწვდინოთ , მისი
მოსმენის უნარიც არ გვაქვს , მისი ხილვაც არ
ძალგვიძს და იმისათვის , რომ ადამიანმა გაიგოს ღმერთის იგი თავად მოდის ადამიანთან
და თავად მოაქვს მსხვერპლად თავისი თავი .
ჩვენ ვიცით , ეს როგორ მოხდა . დიდებული , უსასრულო
, მარადიული , ყველასათვის უცნობი ღმერთი როგორ გახდა პატარა ადამიანი - სრულიად ხელმისაწვდომი ყველასთვის , რომლის ხელით შეხებაც შესაძლებელი იყო , რომელიც
გრძნობდა შიმშილს და სიცივეს, რომელსაც ეშინოდა სიკვდილის და რომელიც ტიროდა ლაზარეს
სიკვდილის გამო , რომელსაც ქონდა ყოველივე
ის , რაც ჩვენ გაგვაჩნია . ღმერთი გახდა ადამიანი , მეტიც სრული ადამიანი, ყოვლითურთ ჩვენი მსგავსი
, გარდა ცოდვისა ( იგულისხმება ცოდვისკენ მიდრეკილება
და ყვედრებითი ვნებების ქონა) . უფალი ჩვენი იესო ქრისტე - ნამდვილი ღმერთი და ნამდვილი
ადამიანია . მასში არის სრული სისავსე ჩვენთვის მიუწვდომელი ღვთაებისა და სრული სისასვე ადამიანურობისა , რომელსაც ჩვენული
გრძნობები გააჩნია, ჩვენნაირი ხორცი აქვს , ჩვენნაირი ნერვული სისტემა და სისხლძარღვები
გააჩნია, რომელიც სრულად ჩვენნაირია .
რატომ ? რისთვის იყო საჭირო ? ესეც ჩვენთვის ამოუხსნელ
და პასუხგაუცემელ ამოცანად რჩება - როგორ შეიძლება
გიყვარდეს ადამიანი იმდენად, რომ ამ სიყვარულის გამო გახდე საკუთრივ ადამიანი . (იქცე
იმადვე, რასაც შენი სიყვარულის ობიექტი წარმოადგენს მ.მ) . მაგრამ სიყვარული ხომ ზუსტად
ასეთია , ამაზე მოციქული პავლე წერს , რომ ,,სიყვარული თავისას არ ეძებსო" (
1კორ . 13:5) ეს სიყვარულის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი თვისებაა. ყოველთვის შეიძლება
იმის გადამოწმება ნამდვილია თუ არა სიყვარული :
სიყვარული მისას არა ეძიებს , ის მუდამ ვიღაცას ეძებს .
სამწუხაროდ
ჩვენ ყველას ღმერთი მხოლოდ შიგადა შიგ გვჭირდება ხოლმე , ხოლო როგორც
გამოჩნდა უფალს ჩვენ ყოველთვის ვჭირდებით .
როგორც ნათელი გახდა ის არამხოლოდ ღმერთია - ის მამაც
არის . ჩვენ მივეჩვიეთ ლოცვას ,,მამაო ჩვენო" და მას დღეში ათჯერ მაინც ვამბობთ
ხოლმე , თუმცა სრულიად არ გვესმის მისი შინაარსი . ჩვენ ეს დიდი ლოცვა ვაქციეთ შაბლონად და ოდენ ტრაპეზის წინა და შემდგომ სათქმელ ფორმულად
. ერთი გერმანელი ღვთისმეტყველი გაწიწმატებული წერდა , რომ ჩვენი
ნება რომ იყოს, ამ ლოცვიდან მხოლოდ ერთ მოთხოვნას დავტოვებდით , ალბათ თავადაც ხვდებით რომელს . თითქოს ყველა სიტყვა
გასაგებია ჩვენთვის , თუმცა ღმერთთან ურთიერთობის
საშუალებად მაინც ვერ გამოდგება და იმიტო, რომ ის ჩვენი მამა ხოლო ჩვენ მის შვილებად
ჯერ კიდევ ვერ ვიქეცით . რატომ ვერა? იმიტომ, რომ ჩვენ ჯერ ამგვარი მიზანი არ დაგვისახავს,
რომ მის შვილებად ვიქცეთ .
მიწიდან ზეცისკენ
.
იქმნება იმის შთაბეჭდილება
, რომ ღმერთმა ეკლესია დედამიწაზე იმიტომ დააარსა, რათა ჩვენ შეგვძლებოდა მიწიერი ცხოვრების
ხარისხის გაუმჯობესება .რაღაც კუთხით ეს ასეც არის , საჭიროა ჯანმრთელობის ქონა , ოჯახის მატერიალურად
უზრუნველყოფა ( რამდენადაც ეს შესაძებელია კანონიერ ფარგლებში) , რათ შესაძლებელი იყოს
ბავშვების ფეხზე დაყენება ამ ცხოვრებაში ,
საჭიროა უბრალო მიწიერი რამეები : ჯანმრთელობა
, მშვიდობა , წარმატება, ბენდიერება და თავზე სახურავი . მაგრამ როგორც ჩანს ადამიანს
ამის მეტი არც არაფერი სურს , ვინაიდან იმდენად მნიშვნელოვანნი და პირველადნი გახდნენ
ისინი ჩვენთვის , რომ დავივიწყეთ უფრო მეტის ( ამაღლებულის) და მნიშვნელოვანის
არსებობა .ქრისტე კი მის ქადაგებაში გვაძლევს მცნებას : ,, უპირველესად ეძიებდეთ სასუფეველსა
ღმრთისასა და სიმართლესა მისსა, ხოლო ესე ყოველივე შეგძინოთ თქუენ" - ანუ ნუ შეგეშინდებათ მთავარის ძიება , თქვენ ყოველივემოგეცემათ
,თუ ქრისტეს სასუფევლის ძიების გზით ივლით .
ფაქტობრივად ჩვენი რწმენა არის იმის შესახებ , თუ მიწიდან როგორ
მოვხვდეთ ზეცაში , როგორ ვიქცეთ ადამიანები უხილავი და მიუწვდომელი ღვთის შვილებად . და როგორ შეიძლება ამად გახდომა ? რა უნდა მოხდეს
ამისათვის ? სწორედ ამიტომ არსებობს საიდუმლო .
როდესაც ჩვენ ჩვენი
შვილების ნათლობაზე ან ზოგადად ნათლობაზე ვმსჯელობთ , ვფიქრობთ კი იმაზე, თუ რამდენად გვაქვს იმის მზაობა
, რომ ღმერთს მივუძღვნათ თავი , გვქონდეს
მზაობა ახალი შობისა ახალი ცხოვრებისათის ? და რა არის ეს ახალი ცხოვრება ?რაში საცნაურდება
ის?იგი საცნაურდება იმაში , რომ ადამიანი და ღმერთი ერთი ცხოვრებით იწყებენ ცხოვრებას
.
შესაძლებელია ადამიანსაც და ღმერთსაც ერთიანი ცხოვრება
ქონდეთ , რომელიც გამოვლინდა ჩვენი მაცხოვრის იესო ქრისტეს პიროვნებაში .მან გვანახა
ის,
თუ როგორ უყვარს ადამიანი , თუ
როგორ იღებს იგი ადამიანურ ბუნებას და ისიც რომ მისთვის არც ერთი ადამიაინ არ შეიძლება უცხოდ ჩაითვალოს . ჩვენ გვაქვს გარკვეული სტერეოტიპები , საზღვრები ,
რომელნიც გვაძლავენ საშუალებას გულწრფელად და საკუთარი ღირსების გრძნობით სათნოებებიც კი გვძულდეს
, არ გვიყვარდეს , განვიკითხავდეთ მოყვასთ
, ვიღაცას განვაგდებდეთ
ჩვენგან , ხოლო ეს ყოველივე ქრისტესათვის უცხო იყო .ასე ცხოვრება ადამიანისათვის მძმე
და აუტანელია , ხოლო ქრისტიანობაში როგორც
ჩანს ეს შესაძლებელია .
სახარება შეუძლებელია
ადამიანისათვის , რადგან იწყებ მის კითხვას
და ხვდები , რომ მისი შესრულება ადამიანისთვის
შეუძლებელია , მაგრამ საჭირო .
მტრების სიყვარული
შეუძლებელია , ახლობლებიც შიგა და შიგ გვიყვარს
. მუდმივად ჩვენ
მხოლოდ ძალიან ახლობლების სიყვარული ძალგვიძს , ხოლო სხვა ადამიანები თვით მეგობრებიც
ჩვენ შეგვიძლია არ გვიყვარდეს მუდამ , რადგან
გარკვეული დროის შემდეგ ისინიც გვაღიზიანებენ . მაგალითად შენ ოჯახით მიდიხარ დასასვენებლად
მეგობრის ოჯახთან ერთად , მაგრამ 2-3 კვირის
მერე ხვდები , რომ მათ შენ მოგაბეზრეს თავი ,
მაგრამ განშორების შემდეგ კვლავ გრძნობ მათ მიმართ სიყვარულს .
როგორ ვისწავლოთ
სიყვარული ?
როგორ ვისწავლოთ თუნდაც ყველაზე ახლობელთა მუდმივი სიყვარული
? როგორ ვისწავლოთ ისე ცხოვრება , რომ ვისწავლოთ
თვით ჩვენი შვილებისა და მშობლების მუდმივად სიყვარული ? მხოლოდ ღმერთისგან .მაგრამ
ეს ხომ მეცნიერებაა , რომელსაც ვერ ისწავლი
წიგნებიდან , და ვერავინ ვერ გეტყვის როგორი საშუალებებით არის ეს შესაძლებელი .დიახ
, არის უამრავი ფსიქოლოგიური მეთოდი , რომლებიც
ადამიანს აძლევენ უფლებას გარკვეული სიმშვიდე მოიპოვონ შინაგანად , ხშირად იღიმებოდეს
, მაგრამ არსებობს სინამდვილეც . როგორც ჩანს
, რეალურად ეს შესაძლებელია მოხერხდეს მხოლოდ
მაშინ , როდესაც შენ და ღმერთი ძალიან ახლოს
ხართ ერთმანეთთან .
ჩვენ გვაქვს ზიარების საიდუმლო . რისთვის ეზიარება ადამიანი
?ჩვეულებრივი პასუხია : რომ შეუერთდეს ღმერთს
.და ეს რას ნიშნავს ?ძალიან ბევრი ქრისტიანისათვის ზიარება გაიაზრება როგორც მიახლება
რაღაც დიდებულთან მაგრამ უპიროვნო მადლთან , რომელიც კურნავს , აძლიერებს
, აცოცხლებს და განწმედს ,იწყალებს და ცოდვებს პატიობს . და გარკვეული სახით
თვით ადამიანის გვერდზე ავლით მას მარადისობის საგზურს ჩუქნის . ბოლო დროს ადამიანები
უფრო ხშირად ეზიარებიან , ვიდრე ბოლო ათწლეულების
განმავლობაში ეზიარებოდნენ , და ხშირი ზიარება სამწუხაროდ მიჩნეულია როგორც მადლის
დაგროვების საშუალებად .რაც უფრო ხშირად ეზიარები ,მით უკეთესია , მით მეტი მადლი გაქვს შენ . მაგრამ თუ საკუთრივ
ადამიანს საიდუმლოში მონაცილეობით ცნობიერება და მდგომარეობა არ ეცვლება, ხოლო უბრალოდ უფრო ხშირად ეზიარება ვიდრე ადრე ეზიარებოდა
, მაშ რაშიღაა სხვაობა? რა შეიცვალა ? და მაინც
რატომ ვეზიარებით ჩვენ ?და რას ნიშნავს ეს ჩვენთვის ?
ერთხელ, როდესაც მე ზიარების საიდუმლოს მნიშვნელობაზე ვსაუბრობდი , ჩემს წინ ახალგაზრდა
ქალბატონი იჯდა ჩვილით ხელში . მე ვკითხე ,,ვინ გიჭირავთ ხელში „ მან მიპასუხა -
,,ეს ჩემი შვილია ‘’ , მე ვკითხე - ,, რას ნიშნავს ეს თქვენთის’’? მან შემომხედა გაურკვევლობისაგან დაბნეულმა და ძალიან
უბრალოდ მიპასუხა : ,, ეს ჩემი სისხლი და ჩემი ხორცია ‘’ და ყველაფერი ნათელი გახდა
საიდუმლოს ახსნისას .
ეს ყველაზე მთავარი კავშირია - პატარა უმწეო ადამიანსა და აბსოლუტურად მიუწვდომელ
ღმერთს შორის .
ამ საიდუმლოს მეშვეობით ადამიანი და ღმერთი ერთმანეთის
ნათესავნი ხდებიან და საზრისი ჩვენი ცხოვრებისა სახელდობრ ეკლესიური ცხოვრებისა აღარასოდეს
დაშორდნენ , ერთმანეთს საჭიროებდნენ არა დროდა დრო არამედ მუდამ ერთად იყვნენ . და
ხატი ამგვარი ერთობისა - არის ხატი სამებაში გაერთიანებული ( შეურევნელად)მამისა,ძისა
და სული წმინდისა .
ჩვენ ეს ლოცვა საიდუმლო სერობისას გვესმსი , როდესაც უფალმა დაადგინა საიდუმლო ხორცისა და სისხლისა
( იოან . 17:10) . იგი მის მამას ეუბნება : ,, შენი ყოველი ჩემი არს და ჩემი ყოველი-
შენი" . აი სწორედ ეს არის სიყვარულის ყველაზე მთავარი თვისება , მთავარი თვისება ნამდვილი და ღრმა კავშირისა
, როდესაც ჩემი ყოველივე შენ გეკუთვნის და
როდესაც შენი ყოველივე მე . და ღმერთი მოდის ადამიანთან არა იმისათვის , რომ მას რაიმე
განცალკევებული მისცეს განცალკევებულად , ასე ვთქვათ პატარა ნაწილი მადლისა ( ჯანმრთელობა
, ბედნიერება ან სიყვარულის მცირე ნაგლეჯი)
- არა , იგი თავის თავს აძლევს სრული სისავსით
. მამა მის ძეს ჩვენ გვაძლევს , ხოლო ძე თავის მხრივ საკუთარ თავს .
შემდეგ ჩვენთან მოდის სულიწმინდა , კვლავაც საკუთარი თავის მომცემი ჩვენდა და ეს სული ცხოვრობს ჩვენთან ეხლაც , მყოფობს ეკლესიაში რათა ყოველმა ჩვენთაგანმა ისწავლოს
ნელნელა და თანდათანობით , მთელი ეკელსიური ცხოვრების პერიოდში თავადაც მისცეს მისი
თავი უფალს ( ვინაიდან ქრისტე ბრძანებს სახარებაში. ვისაც უნდა მოიპოვოს სიცოცხლე ჩემს
გარეშე ის მას დაკარგავსო, ხოლო ვინც მას ჩემთვის დაკარგავს, იგი საუკუნოდ მოიპოვებს
მასო მ.მ) , გაუხსნას გული ღმერთს , ეძიოს ყველა სახის შესაძლებლობა რათა ღმერთს მარადის
ქონდეს ადგილი მის გულში დასამმკვიდრებლად .უფალი არ ძალადობს ჩვენი გულის კარის გასაღებად
, იგი უბრალოდ ამბობს : ,, მე ვდგავარ ყოველი თქვენგანის გულთან და ვრეკ << ეგების>>
ვინმემ ისმინოსო''
სასუფეველი ღვთისა უკვე ჩვენშია .
როდესაც ჩვენ მოვდივართ ტაძარში ზიარებაზე , ჩვენ კარგად უნდა გვესმოდეს , რომ ეს არა მხოლოდ სისხლი და ხორცია , არამედ
ხორცი განტეხილი და სისხლი დაღვრილი . ეს წარმართობაში ადამიანი სწირავს მსხვერპლს
ღმერთს , ხოლო ქრისტიანობაში ყოველივე პირიქითაა : ღმერთს მოაქვს თავისი თავი
მსხვეპრლად და ეს მსხვეპრლი - სიყვარულის მსხვერპლია
, მსხვეპრლი იმ კავშირისათვის , რათა ადამიანი
და ღმერთი ერთმანეთისათვის განუყოფელ ნათესავებად იქცნენ .
როგორ შეიძლება მოხვიდე ტაძარში და არ ეზიარო
, როდესაც შენს გარშემო ურთიერთობის და სიყვარულის
დღესასწაულია ? როგორ შეიძლება იფიქრო
, რომ ეხლა მე მივალ ტაძარში საზიარებლად , რათა
მე უკეთ ვიგრძნო თავი , რომ ცხოვრება უფრო
წარმატებული გახდეს , რომ ჩემში ამოქმედნენ
ცხოვრების ახალი ენერგიები , ამ დროს კი ბარძიმში ჯვარცმული უფალია ? არა , ღმერთის სიცოცხლე შენში იწყებს ცხოვრებას , უფალი
ყოველივეს იღებს შენგან მისივე ხელებით და ყოველივე მისას შენ გაძლვს . როდესაც ჩვენ ვიღებთ ქრისტეს წმინდა საიდუმლოს
, ჩვენ ვიღებთ მის შობას , მის ჯვარცმას ,
ჩვენთვის აღსრულებულს , მის ჯოჯოხეთში ჩასვლას , მესამე დღის აღდგომას და მეორედ მოსვლას
- ზეციურ სასუფეველს , რომელიც უკვე ჩვენში
ცხოვრობს .
ქრისტე ამბობს : ნუ მოძებნით ღვთის სასუფეველს რომელიმე ადგილას , ვინაიდან ის
თქვენს შიგნით არის და თუკი ჩვენ სახელდობრ მას ვეძიებთ , მოვდივართ ტაძარში იმისათვის, რომ უფალთან ერთობაში
შევიდეთ , რომ გავხდეთ ერთნი , რომ ჩვენი და სახარებისეული ცხოვრება ერთნი გახდნენ . გვსუურს ჩვენ ეს ? გვსურს რათქმაუნდა , უბრალოდ ჩვენ არაფერი გამოგვდის,მაგრამ ოდესღაც
აუცილებლად გამოგვივა .
თუ ადამიანი არ ეძიებს ღვთის სასუფეველს , როდესაც ზიარებაზე მიდის , თუ ადამიანს არ სურს
მისი თავი ღმერთს მიუძღვნას , თუ ადამიანს ეშინია ღვთის მიღებისა , მაშინ საიდუმლო ფორმალური ხდება და მხოლოდ რიტუალურ
სახეს იღებს .
ჩვენ შეგვიძლია ღმერთს მამა ვუწოდოთ მაშინ , როდესაც ჩვენ გავხდებით ნათესავნი (ერთი ოჯახი)
. როდესაც ჯერ კიდევ არ არსებობს ამგვარი კავშირი რამდენიც არ უნდა ვთქვათ ,,მამაო
ჩვენო „ ჩვენ ჯერ კიდევ არ ვართ მისი ძენი
.
ამ ლოცვით მხოლოდ თავად უფალ იესო ქრისტეს ძალუძს ილოცოს , რადგან იგია - ძე . ჩვენ შეგვიძლია გავხდეთ მისი
ძენი ზიარების საიდუმლოს მეშვეობით , თუ ნამდვილად გვსურს და ვეძიებთ ამას , თუკი ეს ჩვენ ნამდვილად გვჭირდება . როდესაც ქრისტესთან
მოწაფეები მივიდნენ და სთხოვეს ესწავლებინა მათთვის ლოცვა , უფალმა მათ მხლოდ ეს ლოცვა მისცა, რათა მათ სცოდნოდათ
თუ საით მიდიან .
მიაქციეთ ყურადღება იმას, რომ ჩვენ ამ ლოცვაში მას მიწიერს
არაფერს ვთხოვთ . თვით ლოცვაც ,,პური ჩვენი
არსობისა მომეც ჩვენ დღეს " ლიტურგიკულია ,
ჩვენ გვესმის , რომელ პურზე ვლოცულობთ ეხლა , რომელ პურს მივიღევთ ეხლა , რა იქნება ჩვენთის ეს პური . ქრისტემ თავის თავზე
თქვა : -
მე ვარ პური , რომელიც ზეციდან გარდამოვხედ . მოდით ლოცვა ,,მამაო ჩვენი"
გავიაზროთ ჩვენთვის , შევიყვაროთ ის სინამდვილეში და ვაქციოთ იგი ჩვენი ცხოვრების ცენტრალურ
ლოცვად .
რატომ მოყავთ მშობლებს
ბავშვები საზიარებლად და თავად არ ეზიარებიან
?
ადამიანები მიდრეკილნი არიან საიდუმლოსადმი მაგიური
დამოკიდებულება ქონდეთ, თითქოს ის თავისთავად მოქმედებდეს მიუხედავად ადამიანის რწმენისა
და სულიერი მდგომარეობისა , სწორედ ამიტომ მიეახლებიან ნათლობის საიდუმლოს იმის გაუცნობიერებლად
რამდენად ჭირდებათ ეს მათ ( უფრო სწორად რამდენად საჭიროა ეს ყოველივე ან რატომ . მ.მ)
. აღსარებაზე მთავარია რაიმე თქვა , ხოლო პირადი
ღვაწლს საკუთარი ცხოვრების გამოსასწორებლად ადამიანები არ მიმართავენ . ყველაფერი მიტევებულია
და უკვე ყველაფერი კარგადაც არის , პასუხისმგებლობა
ამაზე არ არსებობს . ადამიანები ფიქრობენ , რომ თუ მათ ჯვარი დაიწერეს და ქორწინება
აკურთხეს , მადლი უფლისა აუცლებლად იზრუნებს მათ მყუდროებაზე , ბედნიერ ოჯახურ ცხოვრებაზე , შემდეგ კი უკვირთ ხოლმე
როდესაც ჯვარდაწერილი ქორწინება განქორწინებით სრულდება .
ზიარების შესახებაც არსებობს ამგვარი შეხედულება
, თითქოს საიდუმლოს გარკვეული შინაგანი ძლიერი
ენერგია გააჩნია , რომელიც მოქმედებს თავისთავად ( მიუხედავად ყოველივესი- ანუ ადამიანის
რწმენისა და მდგომარეობისა. მ.მ). რა კარგი იქნება, თუკი ჩვენ ბავშობიდან რაც შეიძლება
ხშირად ვეზიარებით . გვგონია , რომ აქ დაგროვებითი
პრინციპით მოქმედებს და ბავშვები ამის გამო უკეთესნი , უფრო გონიერნი , დამჯერები , სულიერები და კარგი ადამიანები იქნებიან
. შემდეგ კი ბავშვები 12 წლის ასაკში ამბობენ : ,, მეტჯერ აღარ წავალ ამ ეკლესიაში
, და აღარც ვეზიარები " , - და მშობლები
დაბნეულობისაგან ხელებს იქნევენ , ეს როგორ ,
ასეთი ბავშვი იყო , მუდამ ეზიარებოდა, ეხლა კი ასე უცებ ..
ღმერთი პიროვნებაა და ამიტომაც საიდუმლოში ღვთაებრივი
მოქმედება პიროვნულია , ღვთის პიროვნული მოქმედებაა ადამიანის პიროვნებასთან მიმართებაში
. ყოველ ჯერზე , ვიღებთ რა მონაწილეობას საიდუმლოში , ჩვენ პიროვნულად ვხვდებით ღმერთს
და ის პიროვნულად გხვდება ჩვენ.
როდესაც ჩვენ ბავშებს ვაზიარებთ , ჩვენ
ისინი მიგვყავს ქრისტესთან შესახვედრად . ამ შეხვედრას ბავშები ვერ აცნობიერებენ
, არც სულიერად არიან მზად არც ჩვილები და
არც ყრმები , ვინაიდან ბავშები როგორც ყოველთვის
მშობლების მაგალითის მიხედვით იქცევიან .
სხვა მხრივ ,
გამოდის რომ თუ მშობლები არ ეზიარებიან ბავშბებთან ერთად , მაშინ
მშობლებისთვისაც არ არის ეს ფასეული .
თუ ისინი ამბობენ
,რომ საჭიროა ზიარება , ხოლო თავად არ ეზიარებიან , ბავშვს უყალიბდება სრულიად ბუნებრივი წარმოდგენა
იმაზე , რომ ეს არც ისე მნიშვნელოვანი და საჭიროა
, რადგან ეს არ არის მთავარი მშბლებისთვის
.როდესაც დედა ან მამა ტელევიზორს უყურებენ ,
გასაგებია რომ ორივენი ერთი მიმართულებით იყურებიან - და ბავშვსაც სურს ყურება
იმისა, რასაც ისინი უყურებენ . და აი როდესაც ზიარებაა ამბობენ ,,ეს შენ გჭირდება"
ხოლო თავად არ თვლიან რა საჭიროდ თავისთვის, არ ეზიარებიან . ( თუმცა აქაც სხვადასხვა
სახის გადახრას აქვს ადგილი, ერთ-ერთი მათგანია თითქოსდა საკუთარი ცოდვილობისა და მოუმზადებლობის
განცდა ზიარებისთვის) .
აი აქ ხდება სრულად ბუნებრივი გაორება ფასეულებათა მწყობრი
რიგისა ბავშის ცნობიერებაში : ბავშვი ეძებს იმას , რაც მნიშვნელოვანია მშობლებისთვის , აფასებს იმას,
რასაც აფასებენ მშობლები მიუხედავად იმისა , რომ
ჯერ კიდევ არც ესმის და ვერც ხვდება . თუ კი მისი ჩვილობის პერიოდიდან მშობლებს
მხოლოდ მოყავთ ისინი იმისთვის, რომ ყველაფერი სწორად იყოს ზიარებისას და თავად არ ეზიარებიან
, ეს ყოველივე დასრულდება სრული იმედგაცრუებით
და სიცარიელით .
სატანისტების შვილები
.
ეს დამოკიდეულება საიდუმლოსადმი , ზიარებისადმიც მათ
შორის , როგორც რაიმე თვითმოქმედი პროცესისა -
სიცრუეა და არაქრისტიანული . ჩვენ ვნათლავთ ბავშვებს იმიტომ, რომ გვწამს , მათი მშობლების მორმწუნეობის და გვწამს
იმისა, რომ მათი ბავშვებიც მაყურებელნი მშობლების ქრისტიანულ ენაზე საუბრისა, თავადაც
დაეუფლებიან და ისაუბრებენ ამ ენაზე . ვინაიდან ოჯახი ეს პატარა ეკლესიაა , თუ ამ ეკლესიაში
იზრდება ბავშვი,მაშ ჩვენ მას მივიჩნევთ დიდი ეკლესის წევრადაც .
მაგრამ თუ ოჯახი -
არ არის ეკლესია , თუ მშობლებისათვის სულ ერთია , თუ მშობლებს არაფერი სმენიათ
ღმერთზე და არც სურთ რაიმეს მოსმენა , სახარება
ხელში არ აუღიათ - მაშ რატომ ნათლავენ ბავშვს?ისინი
მას არანაირ ქრისტიანულ მაგალითს ვერ მისცემენ და შესაბამისად ბავშვიც მშობლებიდან
ვერ გაიგებს ვერაფერს ღმერთის შესახებ . თვით
ბებიაც და ბაბუაც თუ შიგადაშიგ წელიწადში ორჯენ ამ სამჯერ ჩუმად წაიყვანენ პატარებს ეკლესიაში და აზიარებენ
, შემდეგ კვლავ ამ უღმერთო მშბლებს დაუბრუნებენ
, შესაბამისად არც არანაირი სარგებელი არ იქნება . ზიარება - ეს ეკლესიის საიდუმლოა
, და როდესაც ოჯახი - ეკლესიაა, მაშინ ყველანი უნდა ეზიარებოდნენ - სწორედ ეს არის ურთიერთობა,კავშირი და ერთიანობა .
რამდენიმე წლის წინათ რუსეთში ერთმა ახალგაზრდა ოჯახმა
მის პირველ შვილს ლუციფერი დაარქვა , ვინაიდან ისინი სატანისტები იყვნენ . ამ ისტორიას
გაგრძელებაც აღმოაჩნდა : ბებიამ და ბაბუამ მოიპარეს ეს ბავშვი გარკვეული დროით, სანამ
არ იყვნენ მშობლები სახლში და მონათლეს ვიაჩესლავის სახელით , ხოლო მეორე ბავშვს მშობლებმა
დაარქვეს რა ვოლდემარი , მონათლეს ბებიამ და ბაბუამ ვლადიმერის სახელით . და როდესაც ამ ახალგაზრდა სატანისტების ოჯახმა შეიტყო
ამ ნათლობის შესახებ , ცოლმა და ქმარმა თქვეს ,
რომ ამ ნათლობის გამო ისინი აუცილებლად შეიტანენ სასამართლოში სარჩელს ეკლესიის
წინააღმდეგ იმისათვის , რომ მათ საიდუმლო მშბლების
ნებართვის გარეშე აღასრულეს . მე ვფიქრობ , რომ ისინი ამ შემთხვევაში სრულიად მართლები
არიან .
გესმით , ეს
ბებია ბაბუასთან ერთად , რომლებმაც სატანისტები
გაზარდეს , გადაწყვიტეს მოეხსნათ თავიდან პასუხისმგებლობა ასეთი პრიმიტიული ნაბიჯით
და დაებრუნებინათ სატანისტური ოჯახისთვის ნათელღებული შვილები . თქვენ წარმოგიდგენიათ
როგორი კოშმარია ? ასევე არიან ადამიანები, რომლებიც მის თავს არ ეძახიან სატანისტებს
, მაგრამ მათი ცხოვრება - დემონურია . ისინი ნათლავენ თავიანთ შვილებს , და ეს ბავშვები იზრდებიან სრულიად უსახურ სივრცეში
სადაც გამეფებულია სიძლვილი, სიცრუე და სხვა მანკიერებანი . რაშია სხვაობა ?
გავხდე თუ არა ნათლია
?
გახდე ნათლია ძალიან საპასუხიმსგებლო ნაბიჯია და სანამ ჯერ ადამიანი არ არის ახლოს ოჯახთან
, სანამ არ არის იმაში დარწმუნებული , რომ ოჯახი
ეკლესიური და მორმწუნეა , მე არ ვურჩევდი ამ
ნაბიჯს . უბრალო კარგი მეგობრული ურთიერთობები -
სრულიად არ არის საკმარისი ბავშვის მოსანათლად .
ბევრი ჩემს პოზიციას როგორც ზე-მკაცრს ისე მიიღებს
, მაგრამ მე მიწევს ხშირად ნათლობაზე უარის
თქმა . მე არ ვნათლავ ყველას მიყოლებით ვინც ჩემთან მოვა . თუ ადამიანები არ არიან
მორმწუნენი , არ სურთ ეკლესიური ცხოვრება,
მე არ აღვასრულებ ნათლობას .
თუ მღვდელი ნათლობის
ლოცვებს ამოკლებს, ითვლება თუ არა საიდუმლო აღსრულებულად ?
ლოცვები , რომლებიც ნათლობისას იკითხება , კურთხევანში ( მღცდელმსახურის წიგნი, რომლიდანაც
იკითხება სხვადასხვა მსახურების შესასრულებელი ლოცვები) არც ისე დიდიხნის წინ აღმოჩდნენ
.როგორ აღასრულებდნენ მოციქულები ნათლობას ? საქმე მოციქულთას წიგნში აღწერილია
, თუ როგორ ნათლავს მოციქული ფილიპე ეთიოპელ
საჭურისს . ეთიოპელი საჭურისი უკვე საკმარისად მომზადებული იყო , მან იცოდა წმინდა
წერილი . მოციქულმა მას აუხსნა, ერთგვარი კატეხიზაცია
ჩაუტარა ნათლობამდე და შემდეგ - , სახელითა
მამისათა და ძისათა და წმინდისა სულისათა" - და მორჩა . მთელი ნათლობა ამ სიტყვებში
მდგომარეობს .
არსებობს ძვირადღირებული ქვა და არსებობს ჩარჩო , რომელშიც
ეს ქვაა მოთავსებული .საიდუმლო ეს ძვირადღირებული ქვაა , ხოლო სხვა დანარჩენი ყოველივე
რაშიც ეს ქვაა გახვეული ან ჩადებული : ლოცვები ,
რიტუალი , სვლა წრეზე , წყლის კურთხევა და ა.შ მხოლოდ ჩარჩოა . საიდუმლოს
ნამდვილობა განისაზღვრევა არა იმით , რომ იქ
ვიღაცამ ერთი ან ორი ლოცვა წაიკითხა , არამედ
იმით თუ რამდენად იყო თავად ეს ადამიანი მომზადებული ნათლობისათვის . თუ ადამიანი რწმენის
გარეშე ინათლება , მაშინ თუ გინდა ყველა ლოცვა ათ გზის იქნას წაკითხული , მაინც უსარგებლო იქნება .
რაში მდგომარეობს
მყოფობის სისრულე ადამიანში ?
მყოფობის სისრულე ადამიანში იმაში მდგომარეობს , რომ
მას ესმის , როგორც გონიერ არსებას, რომ არ შეუძლია ღმერთის გარეშე ცხოვრება. მე ერთმა
ქართველმა მღვდელმა მომიყვა იმის შესახებ, თუ როგორ მივიდა ერთ-ერთი ჟურნალისტი მის
უწმინდესობასთან ილია 2- ესთან ინტერვიუს ასაღებად
. ის ძალიან საოცარი ადამიანია ( იგულისხმება
პატრიარქი)ძალიან ღია და ხელმისაწვდომი და უცებ ეს ჟურნალისტი მას ეუბნება ,, დამიმტკიცეთ
მე, რომ ღმერთი არსებობსო „ . წარმოგიდგენიათ
?
პატრიარქი წამიერად დადუმდა , თავი ქვევით ჩაღუნა როგორც ის ჩვეულებრივ ჯდომისას შვება ხოლმე. უცებ ცოტახანში ასწია რა თავი, მოკრძალებულად უპასუხა
:,, მე მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია „ და მორჩა .
აბბა დოროთეს ერთგან უწერია , რომ არის ღვთის შიშის სამი საფეხური : პირველი საფეხური
- მონისა , როდესაც ადამიანი იწყებს ღვთისათვის
შრომას მარადიული სატანჯველის შიშით , მეორე
საფეხური - დაქირავებული მუშაკის საფეხურია
, როდესაც ადამიანი იწყებს ამ გზით სვლას მომავალი სიკეთეების საფასურად და მესამე საფეხური - ძეობის საფეხური - როდესაც ადამიანი არც ჯოჯოხეთის შიშისათვის და არც
სამოთხის მისაგებელისათვის შრომობს, არამედ მხოლოდ იმიტომ, რომ მას უყვარს ღმერთი
.აი ეს კი არის მყოფობის სისრულე .
რა არის ღვთისშემეცნება
და როგორ აღესრულება ის ?
ასე რომ ვთქვათ ,
ადამიანური სიყვარული შემეცნების მეშვეობით აღესრულება . მეტნაკლები სისრულით
ეს ვლინდება ცოლქმრის ხორციელ ურთიერთობაში ( შეკავშირებაში) რასაც ჩვენ აგრეთვე შეცნობას
( შემეცნებას) ვეძახით . მაგ : ,,და შეიცნო
ადამმა ევა და ეყოლათ მათ ვაჟი „ . შეცნობა
ეს ურთიერთშეღწევის სისრულე ( ურთიერთზიარება მ.მ). როდესაც ჩვენ ერთმანეთს შევიცნობთ,
ერთის მხრივ გავმსჭვალავთ კიდევაც ერთმანეთის
სულს ერთურთით .
ღმერთთან შეერთება პირველ რიგში ზიარების საიდუმლოში
, გვაძლევს საშუალებას შევიცნოთ ღმერთი
, ზეციური სასუფეველი , ჩვენი სულის
წინ გასაოცარი რამეები იხსნება . პავლე მოციქული ამბობს : მე შევიცნობ ღმერთს იმდენად,
რამდენადაც თავად ვარ შეცნობილი . ღმერთმა ყოველი ჩვენთაგანი იცის ბოლომდე , ის გვმსშჭვალავს
ჩვენ მისი აღთქმულ სიყვარულით - ეს კი ცოდნაა , და ის ეძებს ჩვენგან პასუხს , პასუხს მისი შეცნობისას, რომელიც გამშჭვალული
იქნება მსგავსი სულისკვეთებით, როგორიც უფალს აქვს ჩვენდამო . ღვთისშემეცნება ეს არის
გზა ღვთის შეცნობის სურვილისა .
თარგმნა : მიქაელ მთაწმინდელმა .
